Mien leef lui

[p. 15]

Mezjieu

Op 'n parkeerplaots örges in 'n groete stad in Fraankriek zeukde iech m'ne wagel op. 't Waor neet drök en iech voond 'm speulentere.

Binne pakde iech de kaart um ins te kieke wie tot iech zouw rije.

Koelek had iech ze opegevajd of op 't ruutsje neve m'ne kop klopde iemand mèt 'ne dringende kemissie. Zoe kloonk 't althans.

Tegeliekertied hoort iech: ‘Mezjieu! Mezjieu!’

't Waor e geluid of eine mèt 'ne berosde nagel euver 'n awwerwèts wasbreet stoond te kretse.

Iech keek opzij en dao zang iech häöm: 'nen Echte clochard.

't Waor 'nen awwe mins. Z'n grijs haore hónge euver de kraag vaan 'ne vèttege winterjas, dee in zien goof daog mesjiens nog 'n kleur had gehad. Op z'ne kop stoond min of mier 'ne slappen hood mèt 'ne breie rand. Z'ne baard waor e soort gries oerbos mèt 'n hiel oonregelmaotege begreujing.

Mèt twie roej uigskes loerden heer m'ch aon.

‘Mezjieu!’ reep heer weer.

Boe vreuger ze gebeet had gezete stoond noe nog ei broen stumpke wat heer vermoedelek ins had vergete oet te speie.

‘Mezjieu!’

't Waor klaorbliekelek de bedoeling tot iech 't ruutsje opedrejde.

Veurziechteg doog iech dat, meh mer e klein stökske. Neet oet wantrouwe, meh umtot iech wel kós dinke wat miech te wachte stoond.

‘Mezjieu, zj'est dur d'être vieux,’ smiespelden heer en joog m'ch de ganse wagel vol knoflook, touwbak en alcohol.

't Waor ouch ‘dur’ veur miech. 't Liefste had iech gaw 't ruutsje touwgedrejd, meh iech had kompassie mèt häöm wie heer dao stoond.

Mèt ein hand leunden heer op de taak vaan de wagel en heer kaom mèt z'ne moond zoe kort meugelek bij 't spleetsje vaan de roet.

‘Oui,’ zag heer, 't waor hel um aajd te zien. Hiel hel. Um gans allein te stoon es me aajd woord, dat waor hel.

Vreuger, mezjieu, vreuger wie heer joonk waor - heer zwejde mèt z'nen erm tot dat hiel lang geleie waor - vreuger, jeh toen had heer 't ouch good gehad. Wie mezjieu hei. Toen waor heer noets allein. Altied vrun en vrouwe um ziech heer. Noe waor dat allemaol veurbij. Noe lete ze haöm krepere mezjieu. Jewel. Dat waor hel. Es me aajd woord en me had gei geld mie, mezjieu, daan heel alles op. 't Waor hiel hel um aajd te zien en niks te ete te höbbe.

En allein te zien op de wereld. Jewel mezjieu. Dat veel neet mèt huur. Es geine ziech mie get vaan d'ch aontrok, dat waor erg, mezjieu. Très, très dur.

Z'n uigskes loerde m'ch aon door vuurroej rendsjes. Heer beloerde miech vaan bove tot oonder veur zoeveer es dat góng.

Iech voolt m'ch zoe sjöldeg wie 'nen hoond dee e busstök heet geklawd.

[p. 16]

Mezjieu, heer hoopde tot iech noets aajd zouw weurde. Nein mezjieu. Aajd weurde dat waor alein mer eiend mezjieu. Gein oonderdaak höbbe, dat waor ouch erg mezjieu. Gei bèd höbbe. Erg. En wél hoonger höbbe... Jao, heer had al lang niks mie gegete. Hoonger mezjieu, dat waor ouch très dur.

Meh mezjieu had 't beter getroffe es heer. Dat zaog heer zoe wel. Mezjieu had geinen hoonger. Mezjieu waor riek.

Heer waor noe viefenseveteg mezjieu. Vief-en-se-ve-teg! Dat waor aajd huur. Jaojao... Vrouwe hoofde heer noe neet mie. Es heer mer al ins get te ete had... daan waor heer al kontent. 'nen Awwe mins wie heer had fleet väöl behoefte mie mezjieu, meh get te ete... dat zouw heer wel gere höbbe.

Heer had noe zien vinger door 't spleetsje vaan de roet gelag en iech had de rouwrendsjes vaan zien negel vlaak oonder mien ouge.

Get gevraog had heer nog altied neet. Allein mer vertèld. Meh iech had 't geveul tot iech 'ne rieke fieloe waor, dee 'nen aandere mins mer leet verrèkke zoonder ein hand oet te steke.

‘Vous avez soif, n'est-ce-pas?’ vroog iech.

‘Aaah... mezjieu... pour être honnête... c'est vraimont la vérité, mezjieu!’ lachde heer z'nen einsegsten tand bloet.

Mezjieu waor très sage... Mezjieu zaog dat gaw, tot 'ne mins doors had. Op ziene leeftied mezjieu, kaom ete eigelek neet mie zoe trop aon, heh? Meh doors mezjieu, doors, dat waor erger es hoonger. Dát wis mezjieu wel. Dát had heer good gezeen. Wis mezjieu tot me vaan doors ieder doed góng es vaan hoonger? Jao, dat waor zoe mezjieu. Dao hoofde mezjieu neet euver te lache. Dat waor woer. Vreuger waor heer dokter gewees mezjieu. Heer kós 't wete. Heer had väöl lui gezeen die vaan d'n doors waore gestorve. In Afrika had heer gezete ouch. Tunis, Marokko... boe al neet. En altied doors gehad mezjieu. Mier es hoonger. Mezjieu waor zeker ouch dokter? Nein? Meh mezjieu had wél verstand devaan, dat zaog heer zoe wel.

Iech haolde oet mien tes alle kleingeld wat iech trin had. 't Waor mier es tot iech dach, meh me gewete waor bezwuurd en iech tèlde mer neet.

Iech drejde 't ruutsje ope.

Z'n graw hand bubbelde wie heer 't geld aonnaom.

‘'t Is hoeg tied tot dee get krijg,’ dach iech.

Ze geziech spleet bekans in twieje wie heer e paar 5-frang-stökker detösse zaog.

‘Aaah... mezjieu... merzji mezjieu, merzji...!’

‘A ma santé?’ vroog iech.

‘Mais naturellement mezjieu, à vot' santé!’

Aaah mezjieu had häöm 't leve gered. Noe kós heer weer get ete. Mèt 'ne rouge debij. Mezjieu... merzji!

Heer perbeerde werechteg z'nen hood aof te numme, meh dat góng neet good mèt dat geld in z'n hand. Heer stoetde mer ins tege de rand en sjravelde veur de wagel door eweg.

Aon d'n euverkant stoond ‘Bar-Tabac’ op 'ne gievel.

Heer had ouch nog 'ne stek en trok get mèt ei bein. De boojem vaan zien brook

[p. 17]

hóng häöm bekans tösse z'n kneeje, zaog iech wie heer de cent in zien broketas duide.

Rechstreeks stievelde heer op de ‘Bar-Tabac’ aof. Mèt ein hand aon de moer góng heer de trepkes op nao binne. Bovenaon drejde heer z'ch nog ins um en maakden 'n oonbestumpde geste mèt ziene stek.

Toen waor heer weg.

Iech drejde alle ruutsjes ope.

‘Boe...’ vroog iech miech aof, ‘boe... es dee al zoe lang neet mie gegete heet, maag dee reuk vaan knoflook daan vaandan koume?’