Lache is oonnötteg

[p. 139]

Keers-ingel

't Waor twie daog veur Keersemes en de zaoterdag veur de zoondag veur ierste Keersdaag en 't waor e weer veur geinen hoond door te jaoge. Neet tot de keersingele dao leid vaan hadde! Die hónge bij bössele in de keersbuim en umtot die binne stoonte mèrkde geine get vaan 't weer. Trouwens ingele hove ziech vaan 't weer niks aon te trèkke, umtot ze gei liechaam höbbe en daorum ouch neet naat kinne weurde.

Da's e gemaak netuurlek. Want anders zouwe beveurbeeld de kemissie- ingele dedoor mote. Wie Michael, um mer ins get te neume, dee Adam en Eva oet 't perredies mós zètte.

't Waor hun eige sjöld, dao neet vaan, vaan Eva daan toch, meh es 't toen geregend heet is Michael néét naat gewoorde.

Huugstens zie vlammend zweerd. Dat zouw gelije kinne höbbe, al bin iech dao ouch neet zeker vaan.

En de keplaon dee us vertèld heet tot ingele gei liechaam höbbe is al jaorelaank doed en dee kin iech 't dus neet mie vraoge. Dee heet zelf gei liechaam mie en 't zal häöm 'n zörg zien of 't regent.

En Gabriël, dee Slevrouw mós goon zègke tot ze in verwachting zouw koume, dee kin toch ouch neet naat gewoorde zien. És 't al geregend heet toentertied. Heer kós toch slech stroontnaat bij Slevrouw binnevalle, neet? En ouch de zing-ingele, die bij de herdertjes die in 't veld laoge... Deh, dao huurt d'r 't al: 't Regende neet, anders waore die wel nao binne gegaange. Iech dink ech tot ingele neet naat kinne weurde. Ouch al umtot iech dat vreuger gemèrk mós höbbe, bij de broeders, es 't slech weer waor. Want toen zaote de bewaor-ingele altied aon d'ne rechterkant neve d'ch in de baank en iech höb dao mer eine kier 'n nate plak gezeen en dat waor vaan 't jungske neve miech. Dee mós inins wie 't nog neet moch: Haaf èlf en kerteer veur drei en anders neet.

Iech weet nog tot de braafste jong vaan de klas 'nen dweil moch goon hole bij broeder dirrekteur en 't moch opsoppe.

Meh dee 't gedoon had mós nao hoes mèt eine vaan de zèsde en 'n poortie strafwerk en e breefke vaan de broeder veur zien awwers tot ze häöm dat móste aofliere. Haaf èlf en kerteer veur drei en neet zoe mer es heer zin had. En duvele kinne volges miech ouch neet naat weurde.

Dao heet noets 'ne geisteleken hier miech euver gesprake, meh dat höb iech zelf bedach.

Stèlt uuch veur tot die dat wel kóste! Dat zouwe ze wèlle, de smeerkanisse, veur mèt hun gleujetege prij lekker effe oonder de kaanjel te stoon kiesje!

[p. 140]

Niks hoor! Die ouch neet!

Meh Amadeus wel, want dat waor geinen ingel en geinen duvel, meh 'ne gewoene mins.

Dee naom... Nou jeh.

Ziene pa zaoleger waor 'ne groete bewoondereer vaan Mozart gewees. Meh Wolfgang voont heer toch té Duits klinke en daovaandan dus Amadeus. En Amadeus waor ziene pa dao altied daankbaar veur gewees, speciaol nao veerteg-viefenveerteg.

Amadeus ziene pa späölde zelf niks. Nog gei moondmeziekske. En heer zóng allein bij oetzunderleke gelegenhede, wie edere zaoterdagaovend, of -nach eigelek, es heer mèt e klein snijke in zien neus nao hoes leep vaanoet de club. 'n Club boevaan Amadeus zien ma 't fijne noets te hure had gekrege en boevaan ze in eder geval niks begreep umtot 't zoe'n intellectueel club waor, boe wereldvraogstökke in de groete ore deepgaond woorte besproke en in de klein eurkes in 'ne vlook en 'ne zöch opgelos en boe, volgens hure zègke, twie dokters, drei wèthawwers en ach doctorandusse en mier es daarteg gewoen lui lid vaan waore, wie obers, deenders, aonnummers, drökkers, lieraars, klerke, notarisse, winkeleers en neum mer op.

Allemaol manskerels en allemaol Mestreechtenere. Op eine nao, dee netuurlek d'n Hollender hètde en dee ze sikkertaris gemaak hadde zoe gaw wie ze hoorte tot heer neet vaan us waor meh vaan Broek in Waterland en dee ziech edere zaoterdagaovend de kramp in zien vinger mós sjrieve.

Amadeus zien vrouw, die geveul veur humor had en die ‘Amadeus’ te laank voont veur door-de-weeks-gebruuk, had häöm iers Ama geneump, meh op oetdrökkelek en herhaold verzeuk vaan häören oonderhavege leefste had ze Deus devaan gemaak.

Ze kóste allebei gei Letien en 'ne missaal hadde ze neet, en dus wiste ze neet tot Deus eigelek Slivvenier beteikende, al had Amadeus dèkser es ins gemeind tot de pestoer in de mès op häöm reep.

Dao kwaom bij tot heer häören aofgod waor en dus maakde 't eigelek allemaol zoeväöl neet oet. 't Keend kin mer 'ne naom höbbe, neet?

Boe waor iech noe gebleve?

Aojao, 't waor dus rotweer. 't Fiezelde ies, 't waor kaajd en 't begós glad te weurde. Gei weer veur aw lui vaan bove de feerteg die neet netuurlek, broen, gezoond en sjoen mie zien. Ouch gei weer veur die snótsers vaan oonder de feerteg, meh es die get breke daan is dat neet zoe erg. Die höbbe nog jaore en jaore veur ziech en d'n tied veur weer aonein te greuje dus. Meh, wie gezag, Deus waor... Of höb iech dat nog néét vertèld? Nein?

Jeh, Deus - en zien vrouw Alien trouwens ouch - waore bove de sesteg. Wied bove de sesteg zelfs. Iers waore ze sesteg-plussers gewees, toen viefensesteg-

[p. 141]

plussers, meh wijer kóste ze neet koume. Zoe bleve ze de res vaan hun leve in de bös en 't museum en de kemedie en zoe get allemaol: viefensestegplussers.

Ze waoren al e stök in de seveteg noe en Deus had vergete veur sigare te hole. Heer had neet traon gedach tot 't maondag Keersdaag zouw zien en de winkels geslote en dinsdag ouch nog. Nou jeh, op dee leeftied vergit me al ins get, neet? En es 't noe mer neet sjus die sigare waore gewees...

‘Dat kin neet!’ reep heer, wie heer 't mèrkde en Alien, die häöm door en door kinde, waor 't gans mèt häöm eins.

Ze waor 'n vrouw die, en dat waor 'n hoeg oetzundering, niks trop tege had tot häöre maan roukde, die edere kier de glaasgordijne wasde en niks zag es de luter obbenuits oet zaog wie awwe koffie en die mèt plezeer alles oet- en inruimde um de sjèlders de mör en de plefong te laote doen.

In éi woord: 'n ideaol vrouw, wie me ze neet väöl mie vint in dezen tied. En heer waor häören aofgod, wie gezag.

En daorum waor ze 't ouch mèt Deus eins tot dat néét kós.

Väöl roukde heer neet, huugstens éin sigaar, meh wel dèks. Zoe'ne kier of tien per daag. En ze had ins, lang geleie, mètgemaak tot heer in de vaste neet zouw rouke en dat waor vreiselek gewees. Nao vief daog waor ze nao de pestoer gerend en dee waor toen 's aovends koumen aonloupe en had Deus bij wijze vaan versterving 't rouke opgelag. Dat had vermoedelek hun houwelek gered, meh sinds dee vaste paafde Deus mer door. Goddaank.

‘Meh bis in Gaodsnaom veurziechteg,’ zag ze. ‘Iech geluif tot 't glad is ouch nog.’

‘Jao, dat moot nog debij koume,’ zag Deus.

Ze waore al de gansen daag bezeg mèt de krib op te zètte, veur de kleinkinder netuurlek, en heer had sjus de groete boum nao binne gesleip. Heer had get pijn in z'ne rögk en leet ziech in z'ne fauteuil valle. Oonder ziene brokeboojem kraakde get en heer wis sebiet wat dat waor: De pin veur in d'n tóp.

Langsaam stoont heer op en veurziechteg voolt heer mèt ein hand aon zien batse. Meh wie heer zien hand bekeek zaog heer gei blood en Alien stoont al achter häöm um de splinters oet zien achterwerk te trèkke.

‘Mien sjöld,’ zag ze. ‘Iech höb 'm dao gelag en niks gezag devaan.’

Ze had 't wel gezag, meh iech höb uuch al vertèld: 'n Ideaol vrouw!

‘Iech bring 'ne nuie mèt,’ zag heer, toch get sjöldeg. ‘Bij Hemels höbbe ze die wel. En dat is neet zoe wied.’

‘Bis in Gaodsnaom veurziechteg,’ zag ze nog ins. ‘Totste m'ch niks briks.’ Boete voolt heer tot 't werkelek glad begós te weurde wie heer nao de winkel leep, langsaam en stepke veur stepke mèt ein hand aon de moer.

[p. 142]

In de sigarezaak veegde de baas mèt 'ne ‘Zaolege Keersemes’ Deus zie lèste tiensje in de kassa en toen góng heer op Hemels aon.

Dao hóng de kiekoet vol keersballe, ingele, slingers en ingelehaor en laoge oonderin boezjies in alle meugeleke kleure en vörm.

Heer keek eve of heer soms ouch 'ne pin zaog, meh die hadde ze sjijns binne. ‘Nein,’ zag evels menier Hemels. ‘Nein, die höb iech neet mie. Dat is e bitteke droet aon 't goon, heh. Iech höb 'rs wel e paar gehad, meh noe... nein. Meh iech höb hei get anders. Get prachtegs. Oet Amerika.’

Heer haolde 'n does vaan de rèk aof.

‘Zeet ins. Wie vint geer dat?’

Heer haolde oet de does precieus 'ne witten ingel, mèt e laank humme, twie groete vleugele en 'n lang witte toet.

‘En dee kint d'r ouch op de punt vaan 'ne boum zètte. Moot d'r ins kieke. Hei-oonder... dat is neet zoe'n buis wie bij 'ne gewoene pin, meh dat is 'n veer. Zeet g'r?’

Heer zat d'n ingel op de punt vaan ziene wiesvinger.

‘Moot d'r oplètte,’ zag heer.

Heer bewoog effe ziene vinger en d'n ingel waggelde enthousias vaan vëür nao achter en vaan links nao rechs.

‘Sjus of heer ech vluig, heh?’ vroog menier Hemels. ‘En es heer noe op de boum steit en de deur geit ope...’

Heer bewoog weer z'ne vinger mèt d'n ingel.

‘Prachteg, heh? Rechstreeks oet Amerika. Meh 'ne pin, nein, dee kin iech uuch neet lievere jaomer genóg. Geer kint netuurlek ouch 'n staar drin vasmake.’

't Waor dudelek aon zien stum te hure tot heer dat gaaroet niks voont.

‘Meh dit is 't gans, heh. Zeet d'r?’

Heer leet d'n ingel weer waggele.

‘'t Is toch sjus of heer vluig,’ zag heer vol euvertuiging.

‘Wat kos dat?’ vroog Deus op z'ne qui-vief.

Menier Hemels keek achterop de does.

‘Zeveviefenseveteg,’ zag 'r en keek Deus vol verwachting aon.

Dee pakde z'ne portmenee.

‘Iech hoop tot iech dat bij m'ch höb,’ zag heer en zeukde de vakke vaan zien bäörs nao.

‘'t Geit neet door,’ zag heer toen. ‘Iech kom neet wijer es zevefeerteg.’

Menier Hemels pakde d'n ingel veurziechteg weer in.

‘'t Geit wel door,’ zag heer. ‘'t Is de lèste en 't is bekans Keersemes en dalek gaon iech slete. Iech laot 'm uuch veur die zevefeerteg.’

[p. 143]

Daankbaar, mèt de ingeledoes oonder zienen erm góng Deus weer op hoes aon.

't Waor noe gans oppasse gebloze. 't Waor nog gladder gewoorde en hiel, hiel langsaam sjravelde heer langs de moer.

De kleinkinder zouwe deen ingel wel prachteg vinde, dach 'r. En es ze eine kier d'n truuk kóste zouwe ze netuurlek neet oetsjeie mèt 'm te laote waajele en waggele tot heer beroerd devaan woort. Meh gelökkeg kós zoe eine nog al get höbbe.

Mèt zien vrij hand haolde heer de sleutel oet z'n broketes en perbeerden 'm in 't sloot te steke.

En toen glitsden 'r oet op 't stupke veur de deur. Dao waor niks mie veur ziech aon vas te snappe es de sleutel en dee gaof wieneg hawvas. En dus sloog heer veureuver.

In 'ne reflex goejde heer d'n ingel wied vaan ziech aof um neet op 'm te valle en keekden heer:

‘M'nen ingel!’

Toen raakden 'r mèt ziene väörkop de eike deur. De slaag hoort heer al neet mie wie heer inein zakde en stèllekes bleef ligke. Meh Alien had 't wel gehuurd. Ze rende nao väöre en trok de deur ope.

Wie ze häöm dao zoe zaog ligke kneelde ze neven 'm neer in de vaste meining tot heer wel doed zouw zien.

Op dat momint kwaom Deus bij en zag mèt e klein stumke:

‘Mienen ingel!’

Dat pakde häör toch, tot heer in die umstandeghede en op dee leeftied nog zoe get tegen häör zag.

Oetgelag heet heer 't noets.