Hojheh!

[p. 69]

Morge

Wie Margriet veur d'n ierste kier de deur vaan häör nui hoes achter ziech touwtrok veur nao häör werk te goon, stopde aon d'n euverkant vaan de straot de stadsbös.

Umtot 't zomer waor en al lekker werm op de vreuge mörge, stoont 't ruutsje neve de chauffeur ope en heer bekeek häör mèt gepas respek, meh wel ierlek. Noe waor Margriet e meidske wat wel degelek wis tot de spiegel neet waor oetgevoonde veur ederen daag opgevreve te weurde, meh veur d'n eige te bekieke. En al waor ze neet gruutseg, content waor ze wel mèt wat ze zaog en ze kós ziech daan ouch gans good veurstèlle tot 'ne böschauffeur, dee toch altied z'n ouge good mós opehawwe in dat drök verkier, mèt belangstèlling nao häör keek. Meh ze leet netuurlek neet mèrke tot ze häöm wel in de gater had. Häör ma had häör good opgetrokke.

Ze keek dus effe door de maan eweg of 'r gaar neet bestoont en stapde in häör otoke. Ietot ze 't porteer touw had vertrok de bös mèt 'nen houp kebaal en staank. Gelökkeg toetden 'r neet ouch nog! Margriet kós ziech neet veurstèlle tot dat allemaol opzat vaan de maan achter 't stuur waor. Daoveur liekenden 'r häör get te aajd, dát had ze in de gawwegheid wel gezeen.

Ze vergaot 't gans veurval tot d'n daag daonao, wie ze weer op dezelfden tied de deur oetkwaom en tegeneuver z'ch weer de bös zaog stoon. 't Waor 'tzelfde weer es d'n iersten daag en dus stoont 't ruutsje vaan de chauffeur weer ope en bekeek heer, zier geïntresseerd noe, häör nui zomerkleidsje. Dat dach ze teminste en ze heel ziech denao, al kosden 't häör get meujte, want ze waor vaan häören aard vruntelek tegen ederein dee dat ouch tegen häör waor. En eigelek kós ze de mins niks verwiete. En tot heer al get awwer waor wis ze noe zeker. Ze had häör ouge neet in häör kelbeske.

Wie ze neven häöm waor en de sleutel in 't sloot wouw steke, lufde heer effe z'n hand op es of heer häör goojendaag wouw zègke. Meh ze gebierde neet en stapde get gehajd in. Deze kier bleef de bös evels stoon tot zij weg waor. Touwvalleg waor ze sjijns get vreuger es gistere, dach ze.

D'n daag denao, 't waor goonsdag toen, winkde heer hiel dudelek tegen 'r en ze kós 't neet euver häör hart verkriege veur neet, evekes mer netuurlek, te knikke. Zéker zouw heer neet devaan kinne zien, meinde ze. Heer zouw 't ziech verbeeld höbbe mesjiens. Dat zouw ze altied kinne zègke teminste.

Allewel, dach ze oonderweeg, boeveur zouw ze dat mote zègke? Ze kós de maan neet en ze zouw ouch neet eige mèt 'm weurde. Ze góng zelde mèt de bös trouwens.

Donderdags keek ze oonwèllekäöreg op de klok ietot ze nao boete góng. Meh ze

[p. 70]

had al gezeen tot de bös weer op häör vaste plaots stoont en tot 't ruutsje opestoont en tot ‘heer’ häör wegelke bekeek of 't get hiel apaarts waor en tot heer ouch nog häör deur in de gater heel.

Dus wie ze boete kwaom keek ze häöm effe aon en wie heer weer z'n hand opstaok knikde ze tegen 'm, zoetot heer neet mie hoofde te dinke tot heer ziech get imbeelde

's Vriedags zaot 'nen andere achter 't stuur. Ze zaog 't in tot ze boete kwaom en, min of mier, misde ze 't ceremonieel vaan winke en knikke, of ze dat al jaore zoe gedoon had.

't Eigenaordege waor evels tot de ‘nuie’ óuch z'n hand oplufde en tegeliekertied nog tegen 'r knikde. Ze waor gans verpópzak en wis ziech gein hajding te geve. Get gegeneerd stapde ze in en trok hel op. Ze voont 't mer niks, dat gedoons. Zoe'ne wèldvreemde kerel!

De maondag drop zaot wéér 'nen andere op de bös. 'ne Jongejong nog zoe te zien. Meh ze keek neet langer nao 'm es per se nudeg waor veur 'm effe te bekieke en staok de sleutel in 't sloot. 't Waor trouwens gaaroet gei sjoen weer en 't ruutsje waor touw.

Meh ze had de deur nog neet ins gans ope wie achter häöre rögk iemand reep:

‘Hoj!’

Gans verbófkoont bleef ze effe stèl stoon ietot ze de sleutel umdrejde. 't Waor toch zeker neet woer? Ze kinde de ganse mins neet, had 'm nog noets ieder gezeen! En dee reep hiel famieljaar ‘Hoj!’? Wat mós ze noe mèt zoe get?

In eder geval neet reagere! Dat wis ze zeker. Had häör ma häör neet altied gewaarsjouwd ‘veur die kerels mèt oto's’? Jao, ze zouw miech dao eve gek zien! Tot en mèt 's donderdags späölde de jongejong chauffeur. Heer winkde nao häör es ze boete kwaom, meh rope doog heer neet mie. Mesjiens ouch al neet umtot 't ruutsje touw waor en 't weer slech, mèt regesjore en wind, wie zomerweer huurt te zien.

Meh nao 't week-ind waor häöre vrund-vaan-de-ierste-week weer trök en 't doog häör plezeer wie ze 'm weer zaog glundere in z'n kabien, mèt ze ruutsje wiegelwagel ope, want 't waor prachteg weer. En wie heer ‘Morge!’ reep kós ze toch al slech doen of ze kepot waor en dus reep ze, get minder oetbundeg meh good huurbaar en opgewèk, ‘Morge!’ trök.

't Woort 'n vaste geweente noe. Alle chauffeurs repe vruntelek ‘Morge!’ en zij reep eve zoe amikaol ‘Morge!’ trök.

Wijer góng 't neet. Veur präötsjes had geine d'n tied en zíe in eder geval geine zin. Ze voont 't toch al e bitteke zjenant zoe, dat rope euver de straot. Meh trök

[p. 71]

kós ze neet mie, dat voolt ze wel. Ze meinden 't allemaol good, dach ze.

Op 'ne goojen daag, wie ouch de taak vaan de bös opestoont, hoort ze, nao de ‘Morge!’ vaan de chauffeur, 'n jong stum ouch ‘Morge!’ rope. 't Waor ein vaan de sjaolkinder boe de bös altied haaf vol mèt waor. Veur e vinsterke knikde en lachde e meideke tegen 'r of ze de bèste vrun waore. Dus Margriet knikde ouch vruntelek trök en zag nog 'ne kier ‘Morge!’. Zoe keend nog. En brutaol of zoe waor 't neet. Leuk eigelek wel.

D'n daag daonao repe alle sjaolkinder.

En nog get later repe neet allein de kinder meh ouch de vaste klante allemaol same mèt de chauffeur:

‘Morge!’.

't Kloonk de ganse straot door en sommege naoberse lete d'n aofwas eve stoon en kwaome aon de deur kieke wat dat lewej beteikende. Ze hadde hun lol drin en wie ein begós mèt te rope woort 't allemaol e vas ritueel: Zoe gaw wie Margriet häör deur opedoog repe de chauffeur en de sjaolkinder en de vaste klante en de naoberse allemaol tegeliek:

‘Morge!’

Nao 'ne kleine maond bleef de bös op häör wachte es ze al ins get later waor es gewoen, en vertrok pas es zij boete waor. Ze hadde noe 'n vaste relatie, de bös en zij..

Op 'ne wintermörge evels had Margriet koorts en koppijn en spiere zoe stief of ze tachteg waor en voolt ze ziech of 't neet mie lang mèt 'r zouw dore. Kort en good: Ze had de griep en ze kós oonmeugelek de deur oet. Ze belde nao kentoer, en nao d'n dokter en kroop razelentere oonder de dekes, oonderwijl tot de verwerming brande wie de hèl.

Get later begós 'n bös te toete en e paar menute daonao, de bös waor toen al vertrokke, belde 't aon de deur. En wie ze neet opedoog begós iemand op de deur te boenkere. En wie Margriet, nog altied zoe kraank wie 'n hunneke, 't neet opbrach veur oet häör bèd te koume, hoort ze inins get langs de gievel sjroevele en woort aon de vinster geklop en gerammeld. En pas wie ze mèt häör lèste krachte gerope had tot ze kraank waor en tot d'n dokter zouw koume, kledderde häöre naober weer langs z'n lèdder nao oondere en vertèlde tot 't ‘meidske’ de griep had. Teminste dat hoopden 'r mer, want 't had gekloonke of ze op 't lèste laog.

Meh d'n dokter zouw koume. Ao, zouw d'n dokter koume? De naoberse vaan rechs neven zouw oplètte en es ze dee binneleet, en dat kós toch al slech anders neet, zouw zij mètgoon. Me mós zoe keend toch helpe, jeh neet daan? Ze kóste

[p. 72]

z'ch dat wel regele oonderein tot altied iemand bij häör waor.

Ze mósten häör trouwens mer zègke, es ze weer op de pu waor, tot ze beter 'ne sleutel aon ein vaan de naoberse kós geve, zoetot, es ze ins kraank zouw zien, toch iemand 't hoes in kós um veur häör te zörge. Jeh neet daan?

Ederein waor 't daomèt ins en mevrouw Gevers, die op d'n dokter zouw lètte, posteerde ziech achter häör vinster en leet gein ouch vaan de deur neven 'r aof. Same mèt d'n dokter góng ze nao binne. Ze droog Margriet bekans d'n trap op en 't bèd in en bleef rösteg debij stoon wie d'n dokter 't ‘meidske’ oonderzeukde en oetindelek tot de conclusie kwaom tot 't nao alle woersjijnlekheid 'n griep waor.

Heer gaof häör nog get gooje raod en mevrouw Gevers leet 'm persoenlek oet, bedaankden 'm aon de deur nog ins en vertèlde Margriet wat zij, de naobers, hadden aofgesproke. Meh ze móste wel 'ne sleutel höbbe, dat begreep 't ‘meidske’ toch wel. Jeh neet daan? En häöre maan had touwvalleg vrij vendaog en mós de keukeplefong verve, meh heer zouw 't recep wel hole.

En zoe gebäörde alles wie de buurt 't had oetgemaak. De naoberse zatte ziech ums de beurt bij Margriet deneer en zörgde veur alles en pasden häör op wie e pieteke. Nao e paar daog waor de griep euver, meh Margriet leet ziech nog 'n tiedsje verwene, wie in d'n awwen tied 'n kraomvrouw nege daog proffiteerde vaan häör bevalling en de kraomhölp.

D'n twieden daag al kaom e groet boekèt mèt e keertsje draon mèt groet drop ‘Morge!’ en Vaan de chauffeurs vaan lijn 28-a.

Dao had de jonge veur gezörg dee d'n ierste griepdaag deens had gehad en nao zienen tied de kantien binnekwaom mèt de kemissie: ‘'t Meidske vaan 28-a is kraank!’

Heer had groet succes, want ederein wis vaanaof d'n derden daag al wee dat meidske waor. Dat had d'n awwe chauffeur toen nao d'n deens vertèld.

‘Dao is 'n nui koume woene tegeneuver de indhalte vaan 28-a.’ had 'r gezag. 'n Aordeg meidske. Zeet edere mörge hiel vruntelek ‘Morge!’ tege d'ch. Leuk. Veer mote dat allemaol doen. ‘Morge!’ rope tegen 'r. Zoe keend verwach dat.’ En tot ze kraank waor had de jonge vaan 'n naoberse, die 'm dat waor koume vertèlle wie heer bij de volgende rit op z'n toet had geduid.

D'n ajdste had toen veurgestèld veur blomme te sjikke en waor mèt zien patsj roondgegaange mèt zoeväöl succes tot 't boekèt bekans neet te drage waor.

Margriet had 'nen heerleken tied. Ze had 't bès nog 'n tiedsje kinne volhawwe zoe. Alle naoberse kookde en pótsde veur häör en helen 'r gezèlsjap en es ze neet zoe gere op 'r kentoer gezete had, zouw ze nog get langer zien blieve ligke.

[p. 73]

Meh dat kós ze toch neet euver häör hart verkriege. En ze misde ouch de ‘Morge!’ trouwens en de chauffeurs en de gansen tralala.

Meh es ze nog op de kleutersjaol hej gezete zouw ze gezag höbbe:

‘Juffrouw, hem is begonne!’