Hojheh!

[p. 17]

Daniëlle

Mevrouw vaan d'n dokter leet häöm binne, vertèlde tot d'n dokter veur e ‘spoedgeval’ waor weggerope, meh heer zouw wel gaw trökzien en of menier mer wouw plaotsnumme in de wachkamer. Heer waor d'n einegste patiënt, en dao laoge tiedsjrifte veur d'n tied te korte.

Wie ze weg waor loos heer iers de medische raodgevinge aon de moer en oontdèkde tot me nao ze vieftegste regelmaoteg z'ne sókker, ze gewiech, z'ne blooddrök, ze blood en z'n urine mós laote controlere en tot condooms oonmisbaar waore in verband mèt alle vreiseleke krenkdes dieste d'ch allewijl kós oploupe mèt geslachsverkier en vrijpartije mèt oonbekinde partners, veural es me dèks wisselde en zeker in Afrika mós me dao hiel attent op zien.

Sjus wie heer z'ch wouw goon verdepe in e deur blaad wat belaofde te vertèlle wie me vaan éi miljoen twie miljoen mós make en toch gewoen kós ete wat me wouw, begós get te ratele. Nao get zeuke voont heer e klein kindertillefeunsje, e geel dingske wat oonder ziene stool stoont.

Heer pakde d'n hoorn draof en zag veur de aordegheid: ‘Mèt Janssen, twie esse en 'n n.’

'n Kinderstum vroog: ‘Wee bis diech?’

't Tillefeunsje waor klaorbliekelek toch gei klummelke. 't Wèrkde!

‘Janssen,’ zag 'r nog ins. ‘En wee bis diech?’

‘Daniëlle. Boe zits diech?’

‘In de wachkamer. En boe zits diech?’

‘Op miene zolder. Gans bove. Meh iech mós mamma höbbe.’

‘Die is in de keuke. Ich huur de teleure rammele.’

‘Ojoj. Daan is ze éch koed.’

't Keend, op de stum aofgaonde get vaan e jaor of vijf, zès, cónstateerde dat gans neuchter.

‘Dat kins diech toch neet zien, daobove op diene zolder,’ zag 'r veur 't gesprek gaonde te hawwe. 't Ammezeerden 'm.

‘Nein, meh... Anders wasse ze altied same aof, 's aovends. Meh es ze koed is neet.’

Heer voolt ziech noe toch get bezwuurd. Of 'r iemand aon 't oetspikkelere waor. Meh heer kraog de kans neet veur demèt oet te sjeie, want 't keend góng door, smiespelentere en intrigerend noe:

‘Ze höbbe ruizing gehad. En dat vin... iech... neet... leuk.’

Ze zag 't allemaol hiel stèllekes, meh ouch hiel naodrökkelek.

‘Jeh, jeh,’ zag 'r stom eweg.

‘Noe moos diech d'n tillefoon neerlègke en es 'r daan weer geit mooste neet

[p. 18]

oppakke, huur. Meh es 'r daan wéér geit mooste 'm weer pakke. Deiste dat?’

Wat kós heer anders doen es heileg belaove tot 'r 't zouw doen?

Wie 't dink weer ratelde leet heer 't ratele, meh wie heer effe daonao weer aon de geng góng, pakde heer 'm en zag: ‘Mèt Jansse.’

‘Es pappa kump, heh, d'n dokter,’ zag Daniëlle, ‘daan zègk 'm ins tot mamma neet mie koed is. Jóh?’

‘Meh zeker. Gelökkeg mer tot 't euver is, heh? Noe wasse ze venaovend weer same aof en is alles weer good. Dag Daniëlle.’

Heer lag gaw neer, bang tot ze nog mier zouw vertèlle.

Wie get later d'n dokter kaom en 'm mètnaom nao de spreekkamer, zag 'r verlege: ‘Iech moot uuch vaan Daniëlle zègke tot mamma neet mie koed is.’

D'n dokter, dee sjus achter ziene bureau wouw goon zitte, keek 'm verpópzak aon. Toen zag 'r: ‘'n Ougenblikske,’ en góng de kamer oet.

Nao e paar menute kaom 'r weer binne.

Mèt z'ne zakdook vreef heer euver ziene moond en keek stiekem nao 't rizzeltaot.

‘Soms,’ zag 'r in gedachte, ‘soms is diagnoos en medicatie e fluitsje vaan 'ne cent. En... vertèlt ins. Wie geit 't?’