Hojheh!

[p. 13]

Tristeg

Iech zouw wel ins wèlle weite, dach Lerang bij zien eige, boeveur? Meh iech veul tot iech vendaog 'nen tristegen droonk euver miech höb.

Heer bekeek ze geziech in de spiegel achter de tapkas.

't Doog 'm gei plezeer.

Tösse de flesse Rémy Martin en Martell dóór zaog 'r z'n doorein gewejde grijs haore en bove de Grand Marnier Rouge hóng ziene knievel mistruusteg oonder z'n neus of 't 'm allemaol teväöl waor.

Dát mein iech noe, moompelde-n 'r. Iech véul 't, iech zéén 't, meh iech weit neet boeveur.

'r Sjöddelde get mèt ziene kop vaan nein, pakde ze dröpke, droonk 't in eine klók oet en staok 'ne vinger op nao d'n hospes, dee mèt 'ne lomel euver de teek aon 't vrieve waor.

Heer voolt de stumming sjijns good aon, want zoonder e woord te zègke sjödde 'r 't gleeske vol en pakde ziene lomel weer.

Wat heet dee mins toch euver die teek te vrieve? dach Lerang. Alles blink wie 'ne spiegel en heer mer pótse.

Bedreuf keek heer in ze dröpke. Es iech noe wis boeveur, kós iech mesjiens get draon doen. Meh wat wèl iech noe?

Heer staok weer 'ne vinger op nao de kastelein.

Otomatisch pakde dee al de fles, meh wie heer zaog tot Lerang ze gleeske nog oonaongereurd stoont, zat 'r ze weer op häör plaots en kaom nao 'm touw.

‘Menier?’ vroog heer beleef. Heer had sjus de goojen toen. 'ne Mins mèt väöl oondervinding, dee.

‘Wat is 't vendaog veur 'nen daag?’ vroog Lerang.

‘Goonsdag, menier. Nog 'n oor of drei. Daan is 't donderdag,’ veurspelde de maan. Heer zag 't of heer zelf draon twiefelde.

Goonsdag? Goonsdag? Zeet m'ch niks, goonsdag, prakkezeerde Lerang. Heer sjöddelde weer vaan nein.

De kastelein bleef effe wachte of nog get kaom, meh góng toen weer aon ze werk. Heer begós noe de flesse aof te stöbbe.

Eder week is 't 'ne kier goonsdag, dach Lerang wijer. Dat kin 't neet zien. Meh wat daan wel, nondepie?

'r Fipde ins aon ze gleeske en loerde mèt 'n sjeel oug de zaak roond. Aon e täöfelke zaote-n 'rs veer te kaarte en e joonk köppelke zaot in 'n heukske get te smiespele, meh veur de res waor 't leeg. In stereo zóng eine ‘Strangers in the night’.

Tristeg veur zoe'ne mins, dach 'r. Gei leve in. Toch 'n fetsojndeleke zaak zoe te

[p. 14]

zien. En 'ne beleefde maan ouch.

'r Staok weer 'ne vinger in de huugde en sjödde ze dröpke in z'n keel.

D'n hospes, veurziechteg gewoorde, keek iers nao 't gleeske, pakde toen de fles en kaom nao häöm touw.

‘Wat veur 'nen daag is 't vendaog?’ vroog Lerang.

D'n hospes trok de fles trök en keek 'm oonzeker aon.

‘Jao, sjöd mer in,’ zag Lerang. ‘Wat veur 'nen daag is 't noe? Iech mein,’ veel heer de kastelein in de reie ietot dee get kós zègke, ‘de wieväölste is 't vendaog?’

‘Ao,’ zag de mins opgelöch. ‘Iech dach al. 't Is d'n twiede, menier. Twie fibberwarie is 't.’

‘Merci,’ zag Lerang en leet in 't midde of dat veur 't dröpke of veur de informatie waor.

Mismeujeteg keek heer ziechzelf weer aon in de spiegel. Nao de stöbbeurt hóng ziene knievel noe get mier euver de Bénédictine, meh dat kós 'm niks sjele zoe te zien.

‘Twie fibberwarie... Twie fibberwarie... Dao kin iech ouch niks vaan make,’ zag 'r tege de kastelein, dee mèt de fles in zien hand nog veur 'm stoont.

‘Nein, menier,’ gaof dee häöm geliek. ‘Iech ouch neet. Dao kin geine get vaan make, menier. 't Is noe eimaol zoe. Veer höbbe de keiender neet gemaak, begrep d'r? Gistere waor 't d'n ierste, dus vendaog is 't d'n twiede en mörge is 't d'n derde. Dat ligk vas, zoe-get. Meh zal iech uuch ins get zègke?’

Heer leunde vertrouwelek nao Lerang euver, touverde tegeliekertied mèt z'n vrij hand örgens e gleeske vaandan en sjödde 't vol.

‘Zal iech uuch ins get zègke?’ Heer maakde 't spannend.

‘Mèt zoe'n aovende, heh, mèt dee wind en dee rege en toch al get vaan 't veurjaor in de loch... en geine in de zaak... Daan krijg iech zoe-get euver miech... Dao weur iech toch altied zoe tristeg vaan. Boeveur weit iech neet. Iech kin ouch niks draon doen, meh toch is 't zoe. Gezoondheid, menier.’

Lerang lufde ze gleeske nao häöm op. Heer kraog bekans de traone in zien ouge.

Iech bin dus d'n einegste neet, dach 'r. Heer wèt 't ouch neet.

‘Ne me quitte pas’ zóng Jaques Brèl stereofonisch de zaak vol.

'nen Dreuvigen aovend.