Dicht- en zedekundige zinnebeelden en bespiegelingen
(1770)–Johan Pieter Broeckhoff–
Auteursrechtvrij
[pagina 41]
| |
Milddaadigheid. Ende en vergeet de Weldaadigheid ende Mededeelzaamheid niet: want aan zodaanige offerhanden heeft God een Welbehagen. Hebr. XIII. 16. Zie hier Milddaadigheid, wier hoofd een Ga naar voetnoot*Vogel dekt,
Die 't vroegverlaaten Jong van andren op durft kweeken.
Zy draagt twee Hoornen, die vol vrugt-en Schatten steeken,
En leert ons, dat ze ziel en lyf tot voordeel strekt.
Haar wit gewaad verbeeldt haar blank gemoed naar 't leven,
de Passer toont, dat zy ook maat houdt in het geeven.
Het geeven der Aalmoezen is geen deugd, dan wanneer gy 't gereed, blymoedig en milddaadig doet: wanneer gy verzekerd zyt, dat gy het in het geven niet zyt, die geeft, maar die ontfangt; naardien gy, in plaats van iets in deze gifte te verliezen, eene genade daarin ontfangt en 'er eene groote winst in doet. | |
[pagina 42]
| |
'k Wy' Milddaadigheid myn' Zang;
Deugd van Gode en Mensch geprezen,
Aangenaame Liefdedwang,
Heil der Armen, troost der Weezen,
Zuil die Nêerlands welvaard schraagt,
Kroon van Sions Burgerschaaren,
Telg des Hemels, eedle Maagd,
Die ons Schatten leert vergaaren,
Als gy, met Geloof vereend,
God van uwe goedren leent.
Laat een Vrek zyn blydschap stellen,
In 't vermeerdren van zyn goed:
Trotsaart mag van hoogmoed zwellen,
Als zyn goud zyn eerzugt voedt:
Wulpsaart mag zyn' lust verzaaden,
Als hy, om zyn geld gevleid,
Zig in dartle vreugd kan baaden:
Vrolyke Milddaadigheid!
Zal aan Jezus arme leden,
Met meer vreugd haar schat besteeden.
| |
[pagina 43]
| |
't Liefdevuur ontvonkt haar borst,
Zy, met 's naasten leed bewogen,
Spyst den honger, laaft den dorst,
Droogt de natbekreetene oogen,
Kleedt de naakten, heelt de smart,
Troost hen die geen trooster vonden,
Giet het neergeslagen hart
Wyn en oly in de wonden,
Leidt den vreemdling in haar huis,
En verlicht het lastig kruis.
Zy, die dankbaar poogt te leeven,
Slaat Gods Menschenliefde gâ
Geeft van 't geen haar wierdt gegeeven,
Volgt het Godlyk voorbeeld na.
Voor de Aartsgoedheid neêrgebogen,
Hoort ze, als schamele Armôe schreit,
Straks de stem van 't Alvermogen:
Dat de Mededeelzaamheid
Eischt van alle Stervelingen,
Die zyn' weldaân ooit ontfingen.
| |
[pagina 44]
| |
Zoudt gy niet, ô wyze Deugd!
Luistren naar 't geklag der Armen,
En, daar 't weldoen u verheugt,
Over Menschen u ontfermen?
Ja! gy weet dezelfde God
Die hen schiep gaf u het leven,
Heeft hy u een beter lot
Dan uw' Medemensch gegeeven?
't Noopt u, om dien goed te doen,
En zyn vleesch, als 't uw, te voên.
Weenen Jezus lieve vrinden,
Vaak met minder goed bedeeld
Dan het huis der aardsgezinden,
Dat de voorspoed vleit en streelt;
Ziet gy hen in drukkend lyden,
Als hun nood uw hulp begeert,
Zoudt gy hen dan niet verblyden,
Daar gy faam één' Vader eert,
Eénen eerstgebooren Broeder,
En erkent dezelfde Moeder?
| |
[pagina 45]
| |
't Juk, waaronder de Armôe treurt,
Deed haar zwakheid ras bezwyken,
Zo ze niet wierd opgebeurd,
Door uw teedre liefdeblyken.
De Armôe pynigt lyf en ziel,
't Lichaam kwynde, ontbloot van krachten,
En de ontruste geest verviel
Ligt tot zondige gedachten.
Hadt gy haar niet ondersteund:
Staf waarop haar onmagt leunt!
Zou 't geloof uw hart bewoonen,
Zou het daarin zyn geplant?
't Moet dan ook zyn vrugten toonen,
Zoudt gy niet zo mild van hand,
Als oprecht zyn van geweeten?
Ja! men mag u, welk eene eer!
Voedster der verdrukten heeten,
Rentmeestres van d'Opperheer;
Die van de u vertrouwde goedren,
Deelt noodlydende gemoederen.
| |
[pagina 46]
| |
Bragt u de Alvoorzienigheid,
Onverdiend, tot meer vermogen?
Ziet ge uw' Rykdom uitgebreid?
Dies te minder sluit ge uwe oogen
Voor den Armen; kan zyn staat
D'ydlen Hoogmoed haast verveelen:
Gy, die alle trotsheid haat,
Tracht hem ryklyk mee te deelen,
Niet alleen het tydlyk goed,
Maar ook troost, voor 't bang gemoed.
Ja! schoon ge, onder zorg en zweeten,
't Brood, dat God uw' arbeid geeft,
Met uw talryk kroost moet eeten,
En van mindren voorraad leeft:
Echter toont gy u genegen,
Om verdrukten by te staan.
Arme Weduw, welk een zegen!
Jezus pryst uw' Liefdedâen:
Schoon ge, door 't geloof gedreven,
Maar twee penningen kunt geeven.
| |
[pagina 47]
| |
Gy, door Nedrigheid geleid,
Geeft met een bescheiden oordeel,
Haat de stuursche onvriendlykheid,
En bedoelt geen eigen voordeel.
's Naastens smart strekt u tot smart,
Nimmer leeft gy onverschillig,
Want uw medelydend hart
Is volwaardig en gewillig,
Om, zo lang hy hulp verwacht,
Hem te helpen naar uw magt.
Laat de Schyndeugd zig vermaaken,
Als 't gemeen haar' weldaad pryst:
Zulk een dwaasheid kunt ge wraaken,
Daar ge uw Liefde 't liefst bewyst
In 't verborgen, voor den Heere,
Dien 't ootmoedig hart behaagt.
Alle Lofspraak ydele eere,
Daar de Waereld roem op draagt,
Moet by 's levens kroon verdooven,
Die uw deugd zig kan belooven.
| |
[pagina 48]
| |
Als Gods Zoon in heerlykheid
Zal verschijnen op de wolken,
Zal hy 't loon, voor u bereid,
U voor 't oog van alle volken,
Schenken; maar het boos geslacht,
Dat hem liefdeloos dorst hoonen,
Zyne alomgevreesde magt
En zyne eeuwige ongunst toonen.
Wel hem! die zig wyslyk draagt,
Als de Elende kermt en klaagt.
Kon het, onder 't zwaarste lyden,
Schoon beroofd van goed en kroost,
't Vroom gemoed van Job verblyden,
Dat hy de Armôe had getroost?
Zullen Dorkas liefdegaven
Eeuwig leeven, na haar dood?
Volg dan 't heilig spoor dier braaven,
Gy, die zoveel heils genoot,
Uit Gods liefderyke handen,
In den schoot der vrye Landen.
|
|