Logo DBNL
Hofstad. Deel 1 (1909)

Hofstad. Deel 1

(1909)–Johan W. Broedelet–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige

XXVI.

De laatste gasten waren weg. Montrose, genoeglijk - alleen in veel gezelschap vond-ie afleiding. Z'n geest

kon geen behagen scheppen in stil genot, genietingen van hoogeren aard - 'n zware sigaar in 't vanavond erg wijnroode hoofd, dat 't vleezige had van 'n buldoggenkop, achterover op de sofa, waar z'n geliefdste plaats was, liet de aangenaamheden van de voorbije uren nog eens langs zich gaan, terwijl Hélène in den achter-salon zacht napraatte met 'r mama over iets, dat hem waarschijnlijk niet kon interesseeren. Inderdaad, hij gevoelde zich behaaglijk. Wat had-ie die allerplezierigste entourage gemist, de weken, dat-ie met Hélène in onmin was! Die gekheid moest-ie maar nooit meer uithalen. Waarvoor had 't ook gediend?

Hij blies 'n paar lange rookwolken uit, die in kringetjes de reis naar 't plafond aanvaardden, zuchtte diep, stak de handen in de zakken, legde zich nog wat gemakkelijker als 't kon. Hè, hè, 't leven was 'n weelde, als je 't verstandig wist op te vatten. Niet ieder had daar slag van. De ezels!

Hij had vanavond niet gespeeld. Nee, je kon soms zoo'n bui hebben, dat je er niet om gaf. Anders, hij was 'n eerste liefhebber. Met tamelijke belangstelling dan ook had-ie gekeken naar 't spel der anderen.

't Was levendig toegegaan. Als altijd op de Oude Gracht. Dat mocht-ie. Er moest wat geschreeuw zijn, spektakel, geknal van kurken, 'n joviale losheid als onder jongelui. Dat kon je natuurlijk ook elders vinden. Doch dan miste 't de charme van distinctie, welke over alle dingen in de salons van z'n oudje van Nebdal lag. Je had er 't gevoel, in gezelschap geheel comme il faut te zijn en toch mankeerde er iets aan, 'n tikje,

dat 't 'n bijzonder smaakje van pikantheid gaf, waarbuiten hìj, de al leelijk ontjeugdigde viveur, niet kon. Waar vond je, om zoo te zeggen, zulk 'n echt chique désordre? Wie kon zich 't geluk toe meten, de gelijke van 'n freule van Nebdal tot maîtres te hebben? Ze was 'n heerlijkheid, 'n brok genot, dat voor hem geen einde nam. Zonder haar zou z'n leven 't gewone zijn als van iedereen.

Hij legde z'n sigaar even neer, tuurde naar de Venetiaansche kroon. Zonder twijfel, zeer oprecht gevoelde-ie, hoe het bestaan zonder z'n Hélènetje 't grootste van z'n bekoring voor 'm verliezen zou. Tòch, tòch liet-ie toe, dat hun levenswijs 'm als 't ware elk oogenblik met 't gevaar bedreigde, 'r te verliezen, 'r althans niet meer alléén te bezitten; ja, zelfs had 't den schijn, alsof 'n minder fraai gedrag van haar 'm niet eens zulk 'n gruwel zou zijn, zòò entoureerde-ie 'r voortdurend van 'n lichtzinnigheids-sfeer, welke meer paste bij 'n echte courtisane. Eens immers reeds had-ie 'r verdacht, toen-ie 'r dien brief schreef, welke hen weken van elkaar scheidde. Hoe viel dat te rijmen met z'n wensch, 'r voor immer zìjn bezit te weten? 't Ging soms wonderlijk toe in iemands binnenste!

Montrose nam z'n sigaar weer op, deed 'n paar geduchte trekken. Die brief, ja. Had-ie in oprechtheid geloofd in 'n misstap van Hélène? Ze coquetteerde. O, opvallend! Doch dat boèide 'm juist, hield z'n hartstocht gaande. Hij wilde haar niet in die doode afgeslotenheid, welke men om de echtgenoote wenscht. Neen, ze moest maîtres blijven met al 't heftig-bekorende van zulk

'n persoon. Dus waren 'r gedragingen 'm al niet anders dan sympathiek. Doch 't mocht niet te ver gaan. Maar hàd-ie redenen, zich daarover te beangsten?

Weer stak-ie z'n handen in z'n zakken, wierp zich achterover. En nog wel om dien ouden van Turelurenberg, den krakenden graaf, zooals-ie genoemd werd om z'n ietwat mummie-achtig verschijnen, z'n eeuwige verlakte, te nauwe schoentjes, z'n opgeverfdheid! Was 't niet om te lachen? Haha, de oude Tureluur, die 't vroeger jaren, naar 't algemeene verhaal, met 't oudje van Nebdal wel geweten had! Die zou nu loeren op Hélènetje? O, hij was er toe in staat. Hij had in stilte vaak groot plezier gehad in z'n complimenteus geadoreer. 't Fatterig doen van 't totaal gefaneerd viveurtje had 'm waarlijk bij buien kostelijk vermaakt. Hoe zoo iemand zich nog inbeelden kon, op 'n jonge vrouw eenigen indruk te maken! En dan te bedenken dat mama van Nebdal en hij indertijd... Je kon 't haast niet gelooven, als je die twee nu aanzag. Als ieder van te voren wist, hoe-ie later zou worden, nu, nu! Enfin, dat deed er niet toe. De kwestie was hier maar, of Hélène.... Te gek, te gek! Hij moest krankzinnig geweest zijn!

In gedachten herlas-ie den brief, dien-ie van buiten kende. In 'n aanval van machtige jaloezie was die geschreven. Niet zonder aanleiding had die hartstocht 'm overweldigd. Herhaaldelijk had-ie Hélène alleen met Tureluurtje getroffen, in den middag, in den salon. Hij begreep dat nu wel. 't Oudje van Nebdal had groote verplichtingen aan den krakenden graaf, die 'r nù misschien nog wel fourneerde. Want geld, dat ze

aan kon! O, hìj, Montrose, was royaal. Doch over millioenen beschikte-ie niet en z'n huishouden op de Vijverlaan verslond geld, steeds meer, nu de kinderen ouder werden. Als je alleen eens naging, om maar één ding te noemen, wat 't studentschap van Charles Junior 'm kostte! Dus had Hélène noch 'r mama zich over 'm te beklagen. Dat ze op de Oude Gracht echter alleen van hèm bestonden, hij wist beter. Nog steeds hadden oude vrienden de beleefdheid, aan de speeltafel te verliezen aan de al maar meer aftakelende douairière die, opmerkelijk, zelf zoo goed als nooit verloor. Als gentleman moest Montrose dit niet gedoogen. Hm, ja! Als 't oudje z'n mama was, de moeder van.... z'n vrouw! Doch Hélène was maîtresse. Ja, juist! Daarom bekòorde 't 'm eer, dat vaag-louche in deze salons. Er moest ièts aan Hélène blijven ontbreken.

Ze kwam op 'm toe. Mama, vermoeid van den laten avond, zat in zichzelve, 't hoofd naar den grond, 'n ruïne, welke dadelijk omkantelen kon. Ze verlangde naar 'r bed, dat was duidelijk. Toch zou ze boven misschien nog niet direct ter ruste gaan. Montrose kende 'r zwak. Voor 't te-slapen dronk mama gewoonlijk nog 'n kleinigheid, in 't geheim. Zulke zonden van oudjes moest je over 't hoofd zien. Of 't echter goèd voor 'r was?

Hélène stond bij 'm, 'n hand op z'n schouder. Hij keek op. Ze zag er verrukkelijker uit dan ooit. Geen wonder dat allen om 'r drongen! De krakende graaf. Haha, mama poussèerde dat spelletje. Diè - hij wist 't - was tot àlles in staat, hield 'n oogje in 't zeil voor de toekomst, waar immers altijd de mooglijkheid bestond,

dat Montrose en Hélènetje eens braken. Nu, hij gunde Tureluurtje dat genoegentje van geflirt. Als dàt 'm nu zooveel waard was! Wìen Hélène ook ooit 'r gunst kon schenken, zeker niet den gecorsetteerde!

Ze streek door z'n haar, liefkoozend. 't Gaf 'm 'n geluk. Och, die brief! Wonderlijke sensatie had die 'm geschonken. Toen-ie in dat oogenblik geloofde aan 'r slechtheid, had-ie gehuiverd? Ja, doch van 'n vernieuwde passie. Begeerlijker dan ooit had ze 'm toegeschenen in dat licht van zondige vrouw. In brandender hartstocht snakte-ie, 'r te omhelzen, de gevallene, die nu ook de geheimen kende - vreugd of ellende - van 't zeer-verbodene. Haar kus zou 'n vergaan zijn van snikkende weelde, haar druk 'n marteling uitzinnig. Heel duidelijk had-ie 'r gezien in 'r val en 't had 'm naar 'r doen verlangen zòò beestig, dat 't 'm kapot maakte 'n dag. Daarna - o, onbegrijplijk! - was 't 'm soms haast 'n teleurstelling geweest, dat-ie 'r niet-schuldig wist. Rekten z'n lusten zich dan naar 'n oer-brute aanvuring, 'n opwakkering, welke bestiaalst was? Hij kende zichzelf als niet bepaald dépravé. 'n Doorgevoerde perversiteit was 'm ook vreemd, al minde-ie de liefde in 'r bruutste volheid van zinnen-streeling, kon slechts 'n gecompliceerd raffinement 'm voldoen. Zij, Hélène, als gewillige minnares, had zich volledigst naar z'n wenschen geschikt. Doch wat verlangde-ie nù nog van 'r? Wàt had-ie met 'r voor?

Ze stond nog naast 'm, hoòg. Dat figuur! En hoe kleedde ze zich! Alles aan 'r was 'n boeiing. 'r Oogen schitterden wat en 'r kleur was te hoog, van geëxciteerdheid. Hij had dan ook opgemerkt, dat ze zich vanavond

twee-, driemaal liet inschenken en 'r gefladder met de gasten was van 'n bijzondere charmeering geweest. Daar boog ze zich naar 'm toe, fluisterde aan z'n oor: ‘Je blijft?’ Hij kuste 'r aan den hals als eenigst antwoord.

Achter steunde mama op. Ze strakte 'n wijl vóór zich, als wist ze niet goed, welken kant ze uit moest. Dan deed ze 'n paar pas naar voor, in aarzeling, hield stil, sprak: ‘Nu, bonne nuit, mes enfants. C'est bien tard déjà’ en ze ging. In de gang kwam Willem reeds aan, dien ze gebeld had. Die steunde 'r altijd naar boven. Van 'n ander wilde ze dat niet. Niemand, behalve dan de vertrouwde knecht van jaren, behoefde te weten, dat ze moeilijk meer zonder hulp kon. Daarom snelde Hélène dan ook niet toe, liet 'r gaan, evenals Montrose. Beiden wenschten 'r goeden nacht, wat vluchtig, niet uit gebrek aan uiterlijken eerbied, maar omdat zij drieën toch altijd 't ietwat scheeve gevoelden van hun verhouding. Wanneer Montrose bleèf, verdween mama meest op 'n eenigszins vluchtende wijs. Je mocht dan zoo vrij over de dingen denken, als je wilde, 't min of meer gênante van sommige toestanden redeneerde je niet weg. Zelfs 'n douairière van Nebdal bleef daaraan onderworpen.

Montrose, die was opgestaan, zette zich weer, streelde Hélène langs den arm. Na 'n kwartier bevonden ze zich op haar kamers.

Geen van bei gevoelden ze veel voor slapen. Hélène was te geëxciteerd, Montrose in 'n te prettige stemming. Hij rookte nog, wat ze wel toestond, behalve in de

slaapkamer. Ofschoon, daar deden ze beiden wel eens 'n trekje aan 'n sigaret.

Hélène, voor de spiegelkast, lei langzaam iets van 'r kleeren af. Opeens zei Montrose, vóór, gemakkelijk in 'n stoel, met 'n lach:

‘O, dus mama heeft nu toch 'n echtgenoot voor je gevonden? 'n Serieuse pretendent! Kom, kom!’

Hij klapte op z'n knie, vond 't vermakelijk. Zìj begreep eerst niet, zag half om. Dan werd 'r z'n bedoeling klaar. Ze lachte terug, knikte. 't Haar liet ze los vallen, 't rijk-blonde, schudde 't, 'n vorstelijke pracht, waardoor de hand gaarne ging. Even talmde ze, in gedachten. En verder ontkleedde ze zich, de oogen half dicht, de lippen op elkaar, als was 'r denken bij iets, waarover ze 't straks hebben zou.

‘De keuze van je mama is enorm’ zei Montrose nog, spottend, nu dichtbij, want daarover wilde-ie toch niet te luid spreken. Hij stond achter 'r, naderde nog meer, omvatte 'r, wel teeder. ‘En hij is naar je smaak?’ lachte-ie recht in 'r gezicht. Ze maakte 'n mine van ontwijken, haalde de schouders op, schalks. Dan, met koddige overtuiging, verklaarde ze: ‘O, ko-los-saal!’

Van pret-proesting draaide Montrose zich om. Hélène, zoogenaamd serieus, was weer geheel bij 'r voorbereidingen voor den nacht.

't Was over Struggle, dat ze 't hadden. Die had hedenavond z'n entrée gemaakt in de salons op de Oude Gracht. Dat moest 'n uiterste voldoening geweest zijn van z'n ijdelheids-begeerten. Met 'n als verjongde élégance had-ie zich bewogen en slechts 'n driemaal moest-ie

jegens de freule z'n gewoonte bedwingen, de hand naar den mond te brengen voor 'n boertje. Hij had betamelijk verloren bij 't spel en zich ook overigens gedragen, dat de douairière hoogst tevreê over 'm was. Dit kon Struggle echter ook over haàr zijn. In 't oog loopend had ze zich met 'm bemoeid en telkens bracht ze 'm in gesprek met 'r dochter, die 'm, den hemel dank, minder koel behandelde dan-ie wel gevreesd had. O, over dezen eersten avond kon-ie niet anders dan ten zeerste voldaan zijn!

Montrose had 't aangezien met spottend oog. Jawel, hij begreep! De financiën van mama en de bankier, daar was verband tusschen. Liet ze 'r gang maar gaan. Hìj zou 'r niet bemoeilijken. Alleen, Struggle moest geen huisvriend worden. Zoo voor 'n enkele maal ging 't wel. Doch daar diende 't ook bij te blijven. 'n Struggle was feitelijk geen gezelschap.

En hij had 'm vriendelijkjes behandeld, zóó, dat 't den vreemden vogel op z'n gemak moest brengen. Ook de anderen hadden 'm geadmitteerd, echter - 't sprak uit kleinigheden - onder 't zelfde voorbehoud van Montrose: bij exceptie tolereerden ze 't, maar ook alleen als zoodanig. Als je nu eenmaal niet ‘geboren’ was, diende je je daarin te schikken. Er was kaf en koren.

Dat Montrose er nu op terug kwam, was 't gedrag van mama te wijten. Ridicuul ook, dien bourgeois zoo onophoudelijk Hélène op den hals te schuiven. Wat bebroeide ze nù weer, de oude slang?

Hélène, zich in 'r nachttoilet te steken, liep de spiegelkast langs. Daar hield Montrose 'r aan, drukte 'r

tegen zich, in 'n wild verlangen. Ze weerstreefde niet, gaf 'm den zoen terug. Ze keek 'm in de oogen, zei:

‘Charles!’

‘Hélènetje!’

'n Wijl bleven ze staan, één adem, één stilte. Daarop grapte 't weer bij Montrose, doch met meer diepte van sensualiteit:

‘Ja, Struggletje zou wel willen, hè? Zoo'n heerlijkheid! Aan m'n hart, engel. Hier, hier!’

Hij kuste 'r onstuimiger, 'r gansch omvattend. Ze liet 'm gaan, gelùkkig. Dan echter poogde ze toch los te komen, wijl ze 'n ontketening van lagen hartstocht bij 'm voorgevoelde, waarvoor ze vreesde. Hij bemerkte 't wel, hield 'r daarom te inniger. En onderwijl rakelde z'n verste speurzin al maar dwaze slechtigheden in 'm op.

‘Struggletje!’ zei-ie en hij kuste 'r niet met reinheid. ‘Je moeder koppelt. Wat heeft ze gezegd? O, 'r instructies zullen mòoi zijn! Ze klopt er 'n zaakje uit? Of ze gelijk heeft! 't Zwijntje!’

Hélène sloot de oogen, zich verliezend. Ze voelde zich weer meegetrokken in dien zwijmel van laag gierende passie, waarheen-ie 'r altijd wilde. Verzette ze zich, zoo vond Charles bij haar niet de vreugd, welke-ie zocht. Dat bekende-ie wel niet en hij verweet 'r niets, doch diep in 'm wist ze toch 'n groote désillusie. Dàt had 'm dien brief doen schrijven! Z'n eigen verlangens hadden zich tot 'n schijn-werkelijkheid vervormd, waarin zij de vrouw was, zooals hij die zich in z'n orgieëste momenten wellicht droomde. Zonder dat hij 't wist,

was z'n schrijven eer 'n aansporing tot de daad, welke-ie 'r naar 't hoofd wierp, dan dat 't 'r terughouden moest. Z'n diep grommelende hartstocht van vergroofden aristocraat, die het wild der genietingen opjaagt met steeds meedoogenloozer schot, brak zich baan zelfs daar, waar-ie zich juist wars waande van te moordende jacht. Alles had z'n consequenties, waaraan men zich niet onttrekken kon; zoo ook z'n geprononceerde zinlijkheid.

‘Waarom ook niet?’ kittelde Montrose en z'n blik stond geslepen. ‘Struggle is 'n beau. En jij bent immers vrij. Is 't niet? Je moogt doen wat je wilt. Zeg?’

Hij sprak dringender; z'n hand, die op 'r rug lag, werd van 'n groote brutaalheid; z'n adem kwam met persingen. Hélène opende de oogen weer, aanzag 'm. Ze schuwde 'm niet, zooals voor jaren, toen-ie zich, na 't liefdesgeluk van den eersten tijd, langzaam aan 'r openbaarde in al z'n gecompliceerden minnelust. Ze was niet bang meer, zelfs voor de ijlendste zwenking van z'n geest. Toch hoopte ze 'm nog 'n enkele maal te weerhouden, als-ie te ver af week van gezonden drang. Ze keek 'm in de oogen, dièp. Neen, die waren vol weer van 'n giftige oplaaiing, welke ze niet keeren kon. Ze gaf toe, òok wijl ze, vrouw immers, niet gansch de bekoring kon ontgaan der ongetemde bronstigheid, maar voornamelijk toch wel uit liefde tot hem. Voor nièts wilde ze 'm verliezen. Die scheiding van kort geleên was 'r zóó bijgebleven, dat ze 'n groote vreeze had voor 'n herhaling daarvan. Liever nog verlaagde ze zich tot de gezonkenheden van zoo eene, waarvoor-ie 'r in dien zorgelijk bewaarden brief gescholden had,

dan dat ze 't gevaar liep, 'm opnieuw uit 'r omarming te weten, voor hoelang misschien en met 't gevolg mogelijk - o, zeer denkbaar! - dat 'n andere 'm gaf, wat 'm smachten deed. Neen, zij wilde de vrouw zijn, in wie hij alles vond, waartoe z'n verlustheid 'm aandreef. Slècht desnoods. Doch de zìjne!

Zooals ze daar stond, ontkleed, gereed voor 't nachtgewaad, vertoonde ze zich in heel 'r begeerlijkheid. Dat wist ze. Daarom, toen-ie 'r los liet, haastte ze zich niet weg, integendeel, trad iets terug, talmde. Als om iets aan 'r haar te doen, keek ze den spiegel in, hem aan. Haar mond, die voller scheen dan bij dag, van 'n blozende aanlokkelijkheid, stak ze tuitend naar voren, 'n roos, die stengelde op winde-zucht en, terwijl in 'r oogen 'n flikkering warrelend ontstak, ontbranding van geneugte-vuur, ondeugendde ze 'm toe:

‘Ja, 'k ben vrìj, zooals je zegt. Waarom Struggle niet? 'n Wàt joli blondje! O, als jìj nog zoo jong was, Charles, zoo.... zoo hupsch, ja, dan! Maar je wordt al 'n oudje, hoor! Kijk die dikke kop eens! 'k Moet uitzien naar wat beters. Struggle! O, 'n ventje, om te kussen!’

'r Woorden gingen als pijlen. De venijn-punten wakkerden 'n koorts op van drift-woekering, die tot zelfvernieten leidt. En ze lachte als 'n hetaere.

Montrose, op de eendere plek, tuurde 'r aan. 'n Plooi van beestige gewektheid doorvoorde z'n gelaat met de strafte van 'n ploeg, welke 't land tot vernieuwde baring omwoelt. Z'n oogen stonden als kolen. Hij zag ook zichzelf, z'n verhitten kop, die altijd al 'n wijnkleur had,

te vleezig was, glanzend als besjuud. Van den ouden jongeling was nog maar 'n vage lijn. Z'n trekken verhardden tot kantigheden òf losten zich gansch op in z'n doorvoedheid. Z'n haar was niet zoo heel veel meer dan 'n illusie. Inderdaad, minnaars-bekoring ging er niet van 'm uit. Toch, vaak had ze 'm gezegd, in 'r uren van groote teerheid, welke 'm - hij erkende 't volst - nièt 't liefst waren, dat ze geen verkoos boven hèm, die 'r jeugd had gehad, wien nu ook 'r rijpheid behoorde. Nu sprak ze anders. Ja, uit spèl, mèt 'm te gaan! Of woelden er waàrlijk diep in 'r dingen, waarvan hij niet wist? Onzin! Hijzèlf had ze er geplant. Slechts 't zaad, dat hìj strooide, schoot op. Buiten hèm was er niets voor haar. Op dit moment wist-ie 't heel zeker. Hìj was de eenige tuinder in 'r lusten-gaard. Alleen hìj plukte er den oogst, misschien ook van on-gewas, doch dan had hij er toch de kiemen voor gelegd. Geen gevaar dus, dat iets van die kostelijkheid 'm ontging. Hij was volledig heer en meester.

Ze stond nog voor den spiegel. Hij trad nader, grèep 'r. Met koer-lach boog ze zich ietwat achterover, bood 'r mond. Hij sloot dien met den zijnen en onderwijl ging z'n hand te zoek naar ronding, welke zoetst houvast bood. Daarbij ontknoopte-ie half 't laatste stuk, dat 'r nog dekte en hij haalde te voor 'n welgevormdheid, welke z'n streeling goed kende. Daarop, in 'n ruk van drieste alles-gebieding, maakte-ie ook den anderen schouder los, 't hemd viel en zoo goed als gansch naakt stond ze, 'n weelde-dier dat zich krommen en voegen zou naar zìjn heerschen. Hìj, achter 'r, dekte dat blank met z'n

zwart, zoodat 't te meer uitkwam. Thàns was ze bereid tot wàt hij van 'r wilde. 't Doordrong 'm met 'n huivering, welke 'm als niet van deze wereld deed zijn.

Bij kaarsen-schijn dan, op 't hooge bed, was 't, dat hij haar bezat. Cynischt, met sater-grol, bespeelde-ie die vrucht-zoete wei van pleizieren, waarover-ie te gebieden had met verste macht. Zìj, verzinkend in louter lijfsvreugd, kwam 'm nog tegemoet, geleerd door zìjn kennis van 't liefde-spel. En, in die orgiesche ontwarring van z'n hersen-werk, beet-ie 'r van alles toe, zwartste donkerheden, ook toespelingen op wat hij 't schurkenbedrijf van Zwijntje noemde (den naam, dien-ie in z'n stoutste oogenblikken de oude douairière gaf), op Struggle, diens verhouding tot haar en zoo meer, tot-ie 'r, in wildste gemeenheid, hemzelf 'n lust, weer de vierletterige schande-vrouw heette, waarvoor-ie 'r reeds ééns schold in dien brief. Sidderend in 'r diepste wezen, geschokt, doch niet enkel van pijn, hield ze 'm 'n wijl af van z'n brute genieting, keek 'm aan met oogen, die twankelden tusschen genotsdroom en werkelijkheid, vroeg dan, dringend, tòch met 'n klare kalmte, alsof ze nu wèten wilde, wat ze sinds lang misschien reeds begreep:

‘Je wìlt me, geloof ik, zoo eene, niet? Zeg, Charles? Eerst dàn heb je wat je in me wenscht. 'n....’ En ze noèmde 't woord, dat 'r aanvankelijk zoo gegruwd had.

Zwijgend strakte-ie 'r aan, in diepte nog van geilheid. Slechts langzaam drong 'r woord tot 'm door.

Dan sloeg-ie zich voor 't voorhoofd van z'n ziel. Ze had 'm geraakt in 't merg van z'n begeerten, de hand gelegd op de wondste plek van z'n eigen ongekendheid, aangeklopt aan de geheimste poort van z'n diepste zijn. Ze had 'm aan zichzelf ontdekt, den laatsten sluier weggehaald, welke nog warde op z'n verborgenste giftigheid, 't raadsel verklaard, dat z'n brein weken in oproer bracht met 'm zelf. Hij schrikte terug voor die te helle aan-den-dag-brenging. Doch 'n seconde slechts! Dadelijk weer triumfeerde z'n bruutheid van Lebemann over de zwakte der gangbare moraal. De groote minachting, welke-ie au fond gevoelde voor de vrouw, golfde op in stoutsten groei. En, terwijl-ie z'n woeststen zinnenbrand uitvierde op 'r heet-geliefd lijf, stemde-ie toe, brutaal, zonder weifling meer:

‘Ja, ja, zoo eene wil ik je en zoo eene bèn je! 'n....’ En nogmaals zei hij 't woord. Ze gaf zich over, gansch. En niet rampzalig was ze. Neen. 'n Weidsch feest doorgloeide 'r zinnen, dat 'r eens al vaag had opgestuwd naar 'n verboden weelde-begeer, dien ochtend, toen 't 'r, na dat uur van wilde smart om dien brief, opeens klaar was geworden, dat ze 'r leven lang maîtres zou zijn. Weer dacht ze zich in ongeoorloofde verhouding tot veel en, al kapotte 't 'r, die pijn was toch ook van 'n zeer groote bedwelmingsmacht, 'n gelukszwijmel weer op zichzelf. In zelfmoord nog liefde ze Charles.

Eerst om drie uur werd dien nacht 't laatste licht gedoofd in 't huis op de Oude Gracht. Montrose, alsof-ie bij 'n publieke vrouw was, had champagne boven

gehaald. Willem, de vertrouwde knecht, beneden, in gedachte, vóór de Venetiaansche kroon uit te draaien, had den schijn aangenomen, 'm niet te zien. Voortdurend sloot-ie voor veel de oogen. Tegenover den graaf bevond-ie zich in denzelfden gênanten toestand als de douairière, hoe gewoon men ook was geraakt aan diens minnaarschap. Zulke dingen als geheime nacht-viering moesten toch altijd onopgemerkt blijven. Met tact had-ie zich afgewend. En eerst toen-ie er zich van overtuigd hield, den graaf niet meer op de trap te zullen ontmoeten, was ook hìj naar boven gegaan, stil. Aan de kamer van de douairière hoorde-ie niets. Gelukkig! Hij had altijd 'n vreeze, dat 'r iets overkomen zou, waarvoor ze zijn hulp behoefde. Dat gebeurde al zoo vaak. Bij de freule was nog schijnsel. Dat ging 'm niet aan. Waar-ie niet zien wilde, zàg-ie niet. 't Ambt van huisknecht vereischte 'n groote discreetheid. Nòg hooger en ook hij kon ter ruste gaan. 't Werd tijd.

Toen 't overal donker was, stak Hélène opnieuw 'n kaars aan. Montrose sliep, zwaar. Ze bespiedde 'm. Had hij haar lief? Ze moest 't toch wel denken. Alleen, in mannen woelden zwarter dingen, dan men vaak vermoedde. De mooglijkheid van 'n huwelijk tusschen haar en 'n ander - Struggle bijvoorbeeld. Struggle, ha! - had-ie niet weersproken. Geen ernst was 't 'm waarschijnlijk. Trouwens, zìj zou niet willen. Maar 't getuigde toch van 'n zeker los-zijn van haar, dat 'r te denken gaf. Zelfs had-ie, in 'n krankzinnigen gedachtengang - wat woelde er al niet in zoo 'n brein in de uren van débauchige gewektheid! - de wenschelijkheid

geopperd van gruwbaarheden, 't mogelijkst wen ze gehuwd was met een, op wien hij macht hield. Ze wist wel, dat alles zakte weer bij 'm, zoodra z'n hartstocht had uitgevierd. Doch dit nam niet weg, dat-ie 'r toch altijd als 'n bijzit bleef beschouwen, met wie-ie handelen kon naar z'n lust. Zìj gehuwd! En Charles toch nog steeds 'r erkende minnaar! Ze zag in gedachten de mines al van 't marionettendom! 'n Nieuwe phase van 'r dubbelzinnige gevierdheid! 't Zou toestanden scheppen, waarin Charles zelfs voldoening vond voor z'n perverste wenschen. O, welken weg stuwde hij 'r op? Waar was 't eind? God, zij wilde, wat hij verlangde, hem te behouden. Doch hij zou toch nooit van 'r eischen, dat ze zich koppelde aan een, dien ze niet liefhad? Neen, dat was krankzinnigheid. Zelf dacht-ie er niet meer over, zoodra de volheid zijner broeiingen zich ontlast had in een dier half-zondige uitspattingen, waarin ze 'm niet tegen hield. Ellendig alleen, dat 't 'r wezen zoo in beroering bracht. Daar làg ze nu, slapeloos. Tot den ochtend zeker zou ze zoo kampen om 'n weinig rust. 't Was niet te dragen. En hìj sliep. De gelukkige! Vrouwen waren wel te beklagen.

Om vier uur echter sliep ze dieper dan een in 't huis. Gewoeld en gewoeld had ze, tot ze dat haatgevoel, dat diep in 'r toch altijd was om de smadelijkheid van Montrose's bejegening, al wakkerder voelde worden en ze 'm desnoods iets aangedaan had, zich te koelen. Doch, in bedwinging van wat 'r misschien weer tot halven waanzin opzwiepen zou, had ze zich opgerukt en, alleen met de stilte van den nacht, naar 't middel

gegrepen, dat 'r meer en meer 'n troost werd den laatsten tijd. 't Hielp minstens even goed als dat van mama en 't had voor, dat met dit zondigheidje geen ander te maken had. 'n Inspuitinkje vertoonde niet die uiterlijke gevolgen als 't misbruik van port, cognac. En 't was van meer distinctie.


Vorige