Nationale en Afrikaanse gedigte in Kaaps-Hollands. Bundel C

Aan de nagedachtenis van mijn overleden tante E.M. Holtman.
(Gestorven in 1907 in de ouderdom van 88 jaar).

Mart'lares, na zoveel lijden,

Jarenlang al uitgestaan,

Zijt gij eind'lik, moe van 't strijden,

In uw eeuw'ge rust gegaan.

Zonder morren, zonder klagen,

Steeds tevreden met uw lot,

Bleeft g' uw leed geduldig dragen,

Buigend voor de wil van God.

[p. 61]

 

Wat toch hadt ge nog van 't leven,

 

Dan slechts pijn en droeve smart?

 

Vreugde kon 't u niet meer geven,

 

Min nog hope voor uw hart,

 

 

 

Want de tijd heeft schaars met bloemen

 

Hier uw levensweg getooid,

 

Maar, kan men op doornen roemen,

 

Mildelik het overstrooid.

 

 

 

Stille eenvoud, zonder klagen,

 

Deed u van het grillig lot,

 

Zonder morren, alles dragen

 

Als een waardig kind van God.

 

 

 

Wat u trof, kwam van de Here

 

En gij boogt gewillig 't hoofd,

 

Zonder morren, naar de lere,

 

Reeds als kind door u geloofd.

 

 

 

Zalig zij, die in dit leven,

 

Arm aan geest, maar rijk aan hart,

 

Zich aan God gewillig geven,

 

Sprak niet dus de Man van smart?

 

 

 

Hoeveel lange, lange jaren

 

Zijn voor u hier heengegaan,

 

Dat ge eenzaam rond moest waren

 

Op uw droeve levensbaan.

 

 

 

Al de vrienden die het leven

 

Tot een troost u vroeger gaf,

 

Zijn verdwenen, heen gedreven,

 

Vonden reeds hun rust in 't graf;

[p. 62]

 

Hebben al de strijd volstreden

 

En hun levenstaak volbracht,

 

Slechts herinnering van 't verleden

 

Rees voor u nog in de nacht.

 

 

 

Slechts één vriend is nog gebleven

 

Op uw droeve levensweg,

 

Om u liefd' en troost te geven,

 

Door de grijsheid u ontzegd.

 

 

 

Mij hebt g' op uw arm gedragen

 

En verzorgd reeds als een kind,

 

En door al des noodlots slagen

 

Als een eigen zoon bemind.

 

 

 

Gij nog waart de enigst' keten

 

Die mij bond aan 't lang verleên;

 

Wat m' ontviel of werd vergeten,

 

Gij slechts bleeft nog, gij alleen.

 

 

 

Liefde bond ons aan elkander.

 

Als een moeder aan haar kind;

 

Boven u, heeft mij geen ander

 

Door dit leven zo bemind.

 

 

 

En nu zijt g' me ook ontvallen,

 

Maar 'k beween uw sterven niet:

 

't Is de weg toch die ons allen

 

Heenvoert uit ons aards verdriet.

 

 

 

Rust dan zacht na al uw lijden,

 

Trouwe Tante, mij zo waard,

 

Rust tans uit van al het strijden

 

Dat uw lot was hier op aard.