Nationale en Afrikaanse gedigte in Kaaps-Hollands. Bundel A

Bij het graf van mijn hondje ‘Flora’.

Rust! mijn hond, rust zacht in 't grafje,

Opgedolven door mijn hand,

Achter gindse groene heuvel,

In het zachte witte zand.

[p. 85]

 

Rust daar zacht, al spreidt geen treurwilg

 

Over u zijn groene blaan,

 

Of al wijst geen steen of kruisje

 

Mij weer uw begraafplaats aan.

 

 

 

In mijn hart toch blijft gij leven

 

En bij 't snellen van de tijd

 

Heb ik peinzend menig uurtje

 

U, mijn hondje, toegewijd.

 

 

 

U vergeten? trouwe diertje?

 

Neen, dit kan mijn harte niet,

 

Gij, die mij zo menig malen

 

Waart tot troost in mijn verdriet.

 

 

 

O, hoe dikwerf als het lijden

 

Moedloos soms mij nederboog,

 

Dreef gij door uw vleiend strelen

 

Ieder traantje uit mijn oog.

 

 

 

Trouw waart gij mij heel uw leven,

 

Trouw in waarheid, niet in schijn.

 

Was ik ziek, gij waart ook treurig,

 

't Was als voeldet gij ook pijn.

 

 

 

Waar ik werkte, rond ging dolen,

 

't Zij 'k mijmerd' in d' avondtij,

 

Waar ik heenging, ging gij mede,

 

Altoos waart gij dicht bij mij.

 

 

 

Neen, ik zal u niet vergeten,

 

Hoe de tijd mij ook ontschiet.

 

Het herdenken aan mijn Flora

 

Rooft hij aan mijn harte niet.

 

 

 

En heeft eens de wind de heuvel

 

Van uw grafje weggevaagd,

 

En de asse van uw beentjes

 

In het eeuwig niet gejaagd,

 

 

 

Blijv' tot grafschrift dan deez' regels,

 

Die uit zuivre dankbaarheid

 

Door uw meester, aan uw deugden

 

En uw trouw zijn toegewijd.

 

1867.