Verzamelde gedichten

[p. 199]

Victoria amazonica

In de geheime rivieren blijf ik verborgen
drijvende opengaand diep in de fluistrende avond
maanwit bloeiende onder de mond van de nacht.

Nu nog één nacht en ik vlei mij met purperen
gloed in de huid van zijn vochtige mantel
tot de schuiflende tred van de bleke de doodmoede morgen.

Dan is het tijd om heel zacht onderstrooms te vergaan;
nu mag ik wel doodgaan, wie hebben zo innig en vurig
geleefd, al hun nachten bedorven door menslijke zorgen.

Triomfantelijk sterven wie goddelijk hebben bestaan.