Verzamelde gedichten

[p. 175]

Na dit ijstijdperk

Duizend jaar later streelt wie
teder mijn scalp en wie weet
van dit ijzige ijstijdperk nog.

Maar misschien
dat zij rilt en niet weet
dat het is van de koude die ik
in de schelp van haar hand vroeger leed.

Duizend jaar later streelt wie
teder het gras dat mijn voet
vandaag onder sneeuwwaden treedt.

En misschien
dat zij glimlacht; het ijs
is al eeuwen geleden zo als
het grauw van mijn schedel geweest;
en het werd geheimzinnig kristal
om het warm van haar bloeiende hals.

Duizend jaar later zegt zij:
rust jij nu maar even bij mij;
en zie hoe de bloemen langszij
de stenige rots zijn gestegen
en hoor hoe het vloeiende water
vruchtweidend voorbijzingt aan mij.