Verzamelde gedichten

[p. 164]

Herfst

Ik dorst appelschimmels van liefde
maar het vale paard van de herfst
staat schaduw in de gordijnen.

Eenmaal worden mijn boeken geveild,
huiden van andere mensen
raken mijn huiden aan;
dan slaap ik al lang en verlaten
ver genoeg hier vandaan.

Het najaar spint breekbare webben
om een verouderd gezicht.
De mond trekt al stroever, het handschrift
doopt met loodzware pen een gedicht.

Nog eenmaal de vrucht kunnen smaken
die de jeugdige ruiter eens zag
en uit haast naar het eind bleef verzaken!

Ik dorst
appelschimmels van liefde.
Maar het vaalkleurig paard waakt de nacht.