Verzamelde gedichten

[p. 157]

Tropische zeetuin

Smaragdgroen slaat de branding op het rif,
de tuinen vonken in maanloze nachten,
koraalkolonies slaan hun armen uit,
scharlakenrood zijn de versteende wieren.

Dieren worden hier bloemen, bloemen dieren;
skeletten leven en het slijmerig schuim
ademt onder de aanblaas van de wind.
Zeelelies dansen in het dieper water.

Het levend rif door aanvallende golven
landinwaarts afgebroken zamelt puin
te loevert, en een dode zandplaat roept
om zaad en vogels, door wrakhout bedolven.

Het leven vraagt om dood, de dood om leven.
Over de bleke wieren op de wal
van een gestorven zeetuin schaduwt al
de arendsvlucht, prooiziek naar hier gedreven.