Verzamelde gedichten

[p. 146]

Maanverblijf

Aan de rand van een afgrond zat ik
zeer eenzaam, ik was op de maan,
tussen de tanden der bergen,
mammoeten van mangaan.

Levende in een luchtledig
klemden mijn handen zich vast,
klauwen van paarszwarte stelen;
mijn voeten met lood belast.

Achter mijn zuurstofcylinder
wordt reeds het ademen zwaar.
Heb ik nog één dag te leven
of de nacht van een jaar?

Hoe kan men zo sprakeloos zweven
zonder long zonder oog zonder hand,
blindelings overgegeven,
niemand, in dodemansland.

In de binnenstad breken de straten,
een kraterkaak gaapt op de Dam.
God helpe die lachen en praten:
de maan ligt op Amsterdam.