Verzamelde gedichten

[p. 132]

En nog

Het sidderende vloekwoord van de zon
boven een ademloos afwachtend oerbos;
de lucht een dreigende metaalschelp, lood-
gloeiend in as van donkerpaars ontzette bergen,
gekromd onder de gesel van het vuur;

de hese larynx van het woud verraadt
een lang, waanzinnig huilen;
van een verhongerd dier? een prooi?

Wij zijn
verschroeid tot op het uiterste der dagen
en nog
weten wij niets dan zwarte dorst en pijn.