Verzamelde gedichten

[p. 73]

Lotgenoot

Zijn benen rotten van de wonden
- geen wond die hier ooit goed genas -;
zijn handen, rood en ruw geschonden,
betasten zoekend zijn karkas
en spelen in de scherpe voren
tussen de ribben, strak en fel,
gespannen over 't schilfrig-gore
al weken ongewassen vel.

Zo ligt hij met gesloten ogen
in blauwe holten, zwaar omwald,
scheef op zijn bultzak, kromgebogen
als bij verrassing neergeknald.
Maar heel de dag weet ik hem dwalen
in dromen rond een vreemd bestaan
aan tafels, waar gevulde schalen
met gulzige gerechten staan.

Zijn hand woelt gretig in de reten
van de matras; witschuimig zweeft
kapok omlaag; boeboeks doorvreten
zijn bamboebrits. Maar hij doorleeft
de lust die hij vergeefs verdrong, er
verschijnt hem brood, kaas en gebraad.

's Nachts spookt hij, radeloos van de honger,
krampachtig langs het prikkeldraad.