Verzamelde gedichten

[p. 64]

Ontwakende dacht ik...

Ontwakende dacht ik: nu is het afgelopen,
nu trekken de soldaten weer naar huis:
de mens is vrij, de paden liggen open,
kinderen lachen weer, een breed gedruis
van blijde stemmen golft over de wegen,
en vrouwen wenen om de ruime groet
van mannen, moeders gaan hun zonen tegen,
palmtakken wuiven over kostbaar bloed.
En hoor, de klokken zingen luider, lichter.
Het is een blonde dag, elk hart raakt dichter
aan ieder ander hart; de hemel welfde
daaroverheen als een lazuren graal.
Maar plotseling weet ik alles nog hetzelfde.
Luister: de haan kraait voor de derde maal.