Verzamelde gedichten

[p. 40]

Tampaksiring, Bali

Hier rust in graven uit de rots gehouwen
bij het boeddhistisch klooster in het dal
een vorst met zijn ministers en zijn vrouwen
en zingt een paarlemoeren waterval.

De schaduw der waringins, en het spelen
van ruizlend water; dat is dan ook al
wat de toeristengids kan mededelen,
en niemand die hen ooit meer noemen zal.

Men weet geen naam van hem en zijn getrouwen,
de tijd niet dat zij hebben geregeerd
noch 't aantal zijner bijgezette vrouwen:
de woorden zijn verloren en verweerd.

De dood lijkt zwarter door dat dode zwijgen;
maar bloeit hier juist de witste vreugde niet?
Naamloos, geen uniformen aan te rijgen,
en tijdeloos. En eeuwig dit licht lied.