Verzamelde gedichten

[p. 36]

Borneo

De stromen trekken okerkleurig door
zwartgroene maagdelijke wildernissen;
in stille kreken binnen oerwoud-nissen
volgen de krokodillen 't gele spoor,

loerende onder het loomhangend loof
naar wat eens in een eeuw voorbij mocht varen,
ontdekkingsreizigers witte barbaren
gevluchte kettinggangers, fel op roof.

Onder het vochtig dak van oeroud woud
groeien wanstaltig schimmels, droomspook-zwammer
de dreun van rottend neerstortende stammen
roept het geschrei der dieren uit het hout.

Hier staan de eeuwen rijp maar ongerept.
Alleen God zelf schrijft in dit land gedichten:
één woord dat alle aardse stem doet zwichten
en in één teken dood en leven schept.