Verzamelde gedichten

[p. 15]

Moeder Indië

De hemel spant een blauwe doek
over de zonverzengde straat
en bijtend wit van gevels slaat
ons blind: een sidderende vloek.

Soms flakkert om ons moe gelaat
de hete adem van de wind
die achter de vulkaan begint
en as in grauwe ogen slaat.

De dag schroeit scheller en zo fel
dat schaars het witte vlees nog voedt
het lamme hart, het bleke bloed.
Dit is een voorschot op de hel.

Maar, God, wij kunnen niet meer gaan,
zij klemt ons vast en roostert dood.
Wie eenmaal heil zocht in haar schoot
moet haar aanvaarden of vergaan.

Wij hebben haar zo vaak gehaat,
maar heter dan mijn vloek, mijn smart
begeert het onbevredigd hart
het raadsel van haar vreemd gelaat,

het winnen wat haar lichaam hood
in koortsen van verdoemde min:
hier is geen eind en geen begin,
de dood is liefde, liefde dood.

[p. 16]

 

Wie eenmaal in haar armen rust

 

als zij haar warme weelde biedt

 

vervloekt haar, maar verlaat haar niet

 

en sterft aan een verwoeste lust.

 

 

 

In dit verzengend leven zijn

 

de liefde en het haten één.

 

Wij weten niet. Ik voel alleen

 

een zoeter heimwee, heller pijn.

 

 

 

Soms ben ik zeker van mijn haat.

 

Maar niemand weet hoe bang, hoe bang

 

ik naar haar weke mond verlang

 

als ik haar vloekende verraad.