Een streep door de zon

[p. 39]

Nachtwake

Ach, wie is er vannacht weer gestorven?
Uit de gaten der kamploodsen kruipt als
een dier het gereutel der slapers
aan dit einde ellendig verzworven.

In het hospitaal flakkert koortsachtig
nog één olielamp, ziek en verlaten;
daaruit zijn al zó veel weggedragen
die ik komen zag sterk en veerkrachtig.

Op het zwart van de nacht zijn de blaadren
der palmen de zilveren nestels
van de grote bezorger der doden
en zijn pluimen de donkere varen.

Als een made doorvreet hier de memel
van het hart ons nostalgisch verlangen,
bij het Zuiderkruis laag aan de einder
en de maan een ziek oog aan de hemel.