De reizen van Pater Key (onder ps. Raoul Chapkis)

[p. 71]

Hoofdstuk XV
Aan alles komt een eind. Ook aan pater Key, hoezeer het me ook spijt. Hem spijt het trouwens ook. Dit is dus het verhaal van zijn laatste missiereis. In het hol van de leeuw mogen we wel zeggen. God, wat nou weer? God, moet dat nou? God blijkt een tussenwerpsel te zijn.

Wanneer ik u vertel dat pater Key zich in zijn tweeën-zestigste levensjaar inscheepte op een stoomschip dat hem naar zijn missiegebied Tristan da Cunha zou brengen, dan verwacht u allicht dat hij schipbreuk zal lijden. Dit is inderdaad het geval, alleen: pater Key had het zelf ook al verwacht en zijn maatregelen genomen. Hij wilde best als op zijn vorige reizen drie dagen in zee ronddobberen, maar dan comfortabel. Dus vroeg hij de maatschappij om een houten bed, en verborg hij onder de dekens een grote hoeveelheid flessen, koektrommeltjes, bijbels, extra stelletjes ondergoed en een kurketrekker. Dit maakte het bed zo zwaar dat het,

[p. 72]

toen de schipbreuk een feit werd, pijlsnel in de diepte verdween en nooit meer boven water kwam. Goed, denkt u, hoe was het bij de diepzeewezens, wat maakt Key mee, is er nog wat leuks van te vertellen? Maar dan vergeet u dat Key onder water geen lucht meer kon ademen en dus al snel overleed. Toen hij was overleden, kwam er een kellner op hem af en vroeg welke godsdienst hij beleed. ‘Nou Rooms Katholiek natuurlijk’ zei Key, ‘en vertel me niet dat ik me mijn hele leven vergist heb.’ De kellner gaf hem een kaartje voor een stampvolle trein naar de R.K. hemel. Wat legere hervormde treinen, doopsgezinde autobussen, humanistische taxi's, boeddhistische ricksja's en mohammedaanse tapijten vervoerden iedere overledene naar het hiernamaals van zijn voorkeur. Alleen de enkelingen die er helemaal geen overtuiging op na hielden, kregen geen vervoer. Ze bleven om de w.c.'s schoon te maken, banden te pompen en koffers te dragen. Het speet Key dat hij in de R.K. trein zat, want wie moest hij nu bekeren? Hij liep terug naar de kellner en vroeg de chef te spreken. De chef, wie bedoelt u? ‘Nou’ zei Key, ‘de man die dit allemaal organiseert. Wie zorgt ervoor dat iedereen naar zijn eigen hemel wordt vervoerd?’

‘Ach meneertje,’ sprak de kellner, ‘had u dat dan direct gezegd. U bent dus helemaal niet gewoon R.K. maar eucumenisch. Lastig hoor, want die hebben nog geen eigen plaatsje. Ik zou zeggen, gaat u in de achterste wagon zitten. Dat doen we bij de andere treinen ook, en mocht er iets van komen, dan koppelen we u zo los en stellen we een eucumenische trein samen.’

Zo kwam Key dus toch in de R.K. hemel, want er was geen overeenstemming te bereiken hoe een eucumenische hemel eruit zou zien. De hel is natuurlijk van het begin af eucumenisch geweest.

[p. 73]

Key ging God zoeken. Een heer met lange baard en moede ogen leek wel wat. Key er op af. Maar het bleek meneer Ach te zijn. Toen zag hij een zorgelijke man. Weer mis, het was meneer Au. Key vroeg het Nietzsche nog, maar die zei: ‘Hij is dood, net als ik, dus hij moet hier ergens zijn.’

Er heerste onrust in de hemel. Op aarde was de wereldvrede weer eens gesloten, en de uno had besloten een toren te bouwen die tot in de hemel reikte. Farah Diba stelde het Perzische dorpje Babel beschikbaar voor de bouw. Elke dag schoot het voorgespannen beton verder naar boven, en men vreesde dat het spoedig de hemel zou bereiken. Toen kwam God tevoorschijn en deed een wonder. Alle architecten, bouwvakarbeiders, koppelbazen en inspecteurs, die uit alle delen van de wereld waren aangetrokken, spraken opeens dezelfde taal, een soort Esperanto. De ruzie en verwarring die toen uitbrak was verschrikkelijk. Iedereen verstond iedereen en samenwerking was dus onmogelijk, de toren stortte ineen.

‘God, God’ zei Key ‘waarom doet u niet wat vaker wonderen, er valt toch op aarde heel wat te verbeteren zoals...,’ maar God wierp er direct tussen: ‘Dat kan ik niet doen, waarde Key, want wonderen zijn alleen wonderen als ze bijna nooit gebeuren. Natuurlijk kan ik alles goed laten verlopen, maar dat noemen ze dan “natuurwetten” en niemand gelooft meer in mij.’ Het kostte pater Key wel twee uur praten voor God toegaf dat dat ook helemaal niet zo erg zou zijn. Toen had Key Hem zover en deed Hij zijn laatste wonder: verdwijnen. Net als Au en Ach leeft hij in onze monden voort.