De kromme voorzienigheid. Nagelaten werk

[p. 83]

Twee gedichten

[p. 84]

Ik zag....

Ik heb de zee gezien in hoogen maannacht
Stil om d' eenzaamheid van eendere geluiden
En van 't verlaten strand.
Een enkele vogel, 'k wist niet waar hij was,
Brak met een scherpen schreeuw kristallen stilte.
Doch 'k voelde mij vervuld door 't kloppen van mijn hart
En wist, daar ik toch liefhad, niet van kilte
En van de eenzaamheid.

Ik heb de hei gezien, de droge hei
Die verder zich verloor in dennenbosschen
Donkere, waardige.
De witte stilte van den middag drukte zwaar,
Geen enkel leven dat bewoog. Zelfs geen geluid
Dan 't doffe van mijn stap. En 't kloppen
Van mijn hart, dat mij vervulde van binnen uit
Met teer geluk, wijl 'k liefhad.

Ik zag vanuit mijn venster een kleinen mensch
Die moe den weg afkwam. Hij zaaide ergens lang
Op onbekenden akker.
Zijn stappen waren moe en traag. Hij had het werk gedaan.
En machteloos, wijl 'k eenzaam liefhad, was ik als hij.
Ik ging den langen weg met leege handen.
En even, om dien mensch en om mijn hart, zag 'k mij
Minnende en troosteloos verlaten....