|
| |
| |
| |
De veinzende Torquatus.
Treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
OHemel! zaagt gy ooit rampzaliger dan my?
Trouwlooze, onzalige Oom, verrader! hoe dorst gy
Myn strydb're vader zo vermoorden, en myn moeder
Misbruiken tot uw boel? geen leeuw was ooit verwoeder
Om uit te gaan op roof, dan die vervloekte schelm,
Die 't broederlyke bloedt voor nektar uit zyn helm
Opslorpre. 't Zy dan Oom of niet, noch zal hy sterven,
Eer ik dit treurgewaadt afleg. ik zal 't niet verven
In gloeiendt purper, neen; 't zal met geronnen bloet
Van Noron, of van my bepurpert worden. doet
Wraakzuchtige Torquaat hem sneuvelen, en zuchten,
Of zucht, of sneuvel zelfs.
| |
Tweede tooneel.
Torquatus, Junius.
ACh, zyt gy daar doorluchte
Torquatus, ik heb al de heele nacht naar u
Met smart gezocht, om dat d'angstvall'ge Noron, nu,
Zo dra de zon verryst, zyn heimelykste Raden,
Waar van ik een ben, zal vergaad'ren. heel beladen,
| |
| |
En heel vertsaagt zorgt hy voor u, en roept; 't is list,
Hy veinst zich dol te zyn, en is het niet; maar hist
De stadt bedektlyk op. Hy vreest meer als voor dezen,
Om dat het Roomsche heir uit Parten hier zal wezen
Met Pizo, eer de zon noch eens zyn dagvaart doet.
De komst van zulk een macht maakt Noron als verwoet.
Hy denkt of gy uw list, met Pizoos dapperheeden
Ging t'zamen smelten, om hem op de nek te treeden;
Nadien zyn vader ook met d'uw', aan Norons disch
Een zelfde sterslot trok, en omgekoomen is.
Zie voot u, want hy zal uw veinzery belaagen.
Kan dan de Dondergodt dien wereltvloek verdragen?
Jupyn die 't al beheerst, verhoor my, en bewaak
D'ellendige Torquaat; laat toch de list myn wraak
Bedekken, laat my na d'ontworstelde ongelukken
Opdondren met het staal, om hem myn kroon t' ontrukken.
O Junius, als ons 't Geluk de nek toekeert,
Zo ziet men eerst de trouw der vrienden, en hier leert
Torquatus wat gy zyt. de vriendtschap die w'elkander
Toedraageu, tart de min die Pellaas Alexander
Droeg tot Hephestion: en Pylades was zyn
Orest nooit zo getrouw. Nu moet ik in de schyn
Van een ontzinnig mensch zien in zyn Raadt te raaken,
Om Noron, door myn list, heel zorgeloos te maaken,
En zo ontzinnig, dat hy niet zal zien dat ik
Ben 't geen ik niet en schyn.
Waag niet te veel, ei wik
Waar is de plaats hier toe genoomen?
| |
| |
| |
Derde tooneel.
Noron, Junius, Popillius, Metellus, Lentulus, Sabinus.
DE koninglyke troon, de keizerlyke staf,
Of purp're tabbert neemt geen Vorst zyn zorgen af.
De gulde slaap-zaal brengt ons ongeruste nachten.
'k Vrees voor Torquaat. Men kan zich voor de Wraak niet wachten
Indienze veinst. Ik zag te nacht myn broeders geest;
Hy waart door 't hof. Ik ben al t' onbedacht geweest.
Wat raadt? 't is toch gedaan.
Zyn broeder Remus, mocht Saturnus wel verzwelgen
Zyn eigen kinderen, mocht Agamemnons zoon
De dochter van Tyndaar, zyn wreede moeder, doôn;
Waarom zoud gy 't niet doen?
't Is zo. maar 'k vrees voor laagen,
Voor veinzen, en verraadt. Hoe zullen wy ons draagen,
Nu Pizo komt? maar ach, 'k ontzie Torquatus meest.
Gewelt stut legers, en geen list. Ik ben geweest
De stadt bezichtigen, 'k hoef niet beangst te weezen
Voor Pizo. 'k zal zyn macht ontwapenen. Wy vreezen
Niet lang verslingert, eer dat hy noch was gegaan
Naar 't letterryke Atheen, om daar van daan te haalen
Panoetius vernuft, de Wysheit, en de taalen?
Niet heeft haar brandt geblust, 't afweezen noch de tyd,
't lönisch water, noch 't gebergt, dat hem zo wydt
Van haar gescheiden hadt: en toen hy haar beminde,
Zyn min was als een eik, daar worstelende winden
Vergeefs op bulderen, die taeje wortlen schiet
| |
| |
Door d'aartkloots ingewant tot in den afgront. Ziet
Dat gy hun brengt by een. laat zy hem streelen, kussen,
Belonken met een oog vol traanen, ondertussen
Zie zelf in 't heimelyk Torquatus razerny,
En of hy Juliaan omhelzen dart; als hy
Dan zulk een schoonheit noch veracht, zo laat vry varen
Te nacht zag ik ook waaren
| |
Vierde tooneel.
Torquatus, Noron, Junius, Popillius, Metellus, Lentulus, Sabinus.
DOeop, doe op. Hoe is 't?
Waar is hy die den Raadt, en burgery ophist
Ten dienst van vorst Torquaat?
Wie heeft u hier onthooden?
Van hier! kent gy geen gooden?
Ik ben godt Noron; die de veinzende Torquaat
Wie dart hier zitten op myn zeetel? wel verrader
Houd gy het met Torquaat, die om zyn doode vader
Dit bloejend Ryk beroert? ik weet zyn veinzery,
Ik ken hem als my zelf. hy is ontdekt. gaan wy.
| |
| |
Stil, stil, hoe kan hy zich nu veinzen? Hoe zal 't enden?
Hy heeft zyn pyl gewet, daar snortze door myn lenden.
Ey my, ô wee! ga weg. gy komt my alte na.
Eizwyg, hy veinst. ja! ja!
't Is anders als gy meent, hoe laat gy hem noch leeven?
Vrees de gemeente niet. Mocht Noron wel vergeeven
Zyn eigen Moeder? geeft hem ook Thessaals fenyn.
Ik vrees voor ongeluk, neen. niet! zacht, by Jupyn,
Laat gaan, laat gaan, stil, hoor, kom hier myn Juliane,
Omhels my, zulk een kus gaf Thetis Peleus. traanen
Weg van myn wangen; hoor, hoor de trompet. bedaart.
Daar is Torquatus, die op zyn schuimbekkend paart
Gezeeten is, bestuwt met hondert duizend' ridd'ren,
Hy rukt na 't Kapitool. wat Herk'les zou niet sidd'ren?
Hoe briescht nu Bucefal, en knabbelt zyn gebit!
Omsingelt Noron, voort, elk treê in zyn gelit.
Zo, zo, steekt de trompet, de slag is al begonnen,
Zy aarzelen, val aan. val aan. hy is verwonnen.
Zyt gy Torquatus? voort naar Noron toe. Wat raadt?
Genaê ô groote Vorst, genaê. Ik zocht uw Staat,
En ryxstaf door myn list, en al myn veinzeryën
Van u te rooven, ach genade! ik moet belyën,
Ik was niet zinneloos, neen, neen! en hy is 't al.
Waar bleef de Keizer daar?
Torquaat niet sterven? zeg: neen, 'k moet myn oom gaan zoeken:
U niet, maar Noron. zwyg, ik zou hem licht vervloeken.
Daar gaat hy heen. Hoor, hoor.
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
Popillius, Noron, Junius, Sabinus, Metellus, Lentulus.
Ik vrees noch al, en ik geloot het niet gewis,
Voor dat my Juliaan doet zien hoe 't is geleegen.
Wie neemt op zich de last om haar te gaan beweegen?
Laat dat op my slechs staan.
Die van veel gooden wort geëert, myn vyandin,
Die om 'er vaders doodt de Roomsche scepterdrager,
Die haar bemint, vervloekt; zeg dat de wereltschrager
Moet vallen, zo zy hem niet stut, ga heenen. Bidt
Dat zy opdelf wat in de diepe boezem zit
Van haar Torquaat; en ziet met wat voor schelmeryën
Dat hy zyn laagen leit; ze zett' haar min ter zyën
En eer godt Noron: maar wil zy 't niet doen; zo zal
Torquaat en zy van kant, schoon dat haar broeder al
Byna zo groot is als ik zelf, die 't Oost dorst tarten,
En sleept in Rome een heir van overwonne Parten.
Ontzachelyke Vorst, ik zal voort by haar gaan.
En ik na binnen, daar ik u verwacht.
Nu naar Torquatus toe, om hem dit aan te zeggen,
En dan met Juliaan de zaak voort overleggen.
Einde van het Eerste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij