Verzamelde gedichten

[p. 159]

Langzaam wordt...

Langzaam wordt het kleine jaar weer ouder.
Ergens klinkt de diepe schreeuw van rood
in de wind, die nukkiger en kouder,
huivrig kond doet van de kleine dood.
Uit het lover zucht het als een wenen;
op mijn hoofdhaar druppelt bloed en traan.
Met de kille neevlen om mij henen
loop ik in die wijde mantel henen...
Heb ik tóch de lente goed verstaan?