Verzamelde gedichten

[p. 119]

Parijse sonnetten
1947

[p. 121]

Ik zal opnieuw...

Ik zal opnieuw een wezen moeten scheppen,
dat, onbereikbaar voor mijn wrede mond,
dit ledig hart, dat dreigde te verleppen,
weer met de pijnen van een opbloei wondt.

Want éénmaal reikt over de broei der steppen
de grijze herfst, en 't hevig bloed, dat klont
om vast te bijten in het vinnig kleppen
van 't hart, dat hamert en geen vrede vond,

het zal ontwijken tot een stille zee,
die rustig mijmert aan ovale stranden;

en aller diepten wijsheid voert zij mee
en, zwijgend, zie ik zelfs de ruishoorns landen...

O grote lust, die afsterft tot idee:
ik sluimer met een zeedier in de handen.