Verzamelde gedichten

[p. 14]

Schaatsenrijden

De burgerij glijdt zwierend op en neder
het kort bestek der zwart-bevolkte baan.
Men voelt het bloed snel, eleganter slaan:
een hoffelijke jonkman knielt vertederd

voor zijn beminde en bindt haar schaatsen aan;
hun armen strenglen zich verliefd en teder;
zij zetten af; zij wiegen heen en weder
en zien elkaar verrukt en glanzend aan.

Ach, onze streek past op dit baanvak niet,
want ónze drift, die snel vooroverschiet,
tiert slechts op 't lied der meterlange stoten:

voor óns de vaart op de ongerepte sloten,
naar de horizonten, rood-nerveus doorschoten
van 't hoopvol licht, dat wankelt in 't verschiet.