|
| |
Een Refereyn int amoreus, met een Liedeken daer op accorderende.
O Cupido God die my hebt ghetoghen,
Tot reynder liefden tmach my wel mishagen,
Want noyt minnaer was in liefden so bedroghen,
Ghelijck ick nv ben, ick mach wel claghen,
En dat om een die mijn ooghen gheern saghen,
Ick treur om haer dach ende nacht,
Sy mocht my helpen sonder vertraghen,
Maer eylacy ick worde van haer veracht,
My dunckt dat sy Bresedam beslacht,
Ende niet Lucretiam also ick meene,
Langhen tijt heb ick haren troost ghewacht,
Maer tot noch toe en verneem ick gheene,
Wat mach peysen dat maechdeken reene,
My dunckt het moet haer eenichsins behaghen,
Ist also, ick mach dan wel seggen certeene,
Die op maechden troost leeft, moet dicwils clagen.
| |
Het Liedeken gaet op die wijse: Dan seyt hy sulck
wijf is wel eeren weert.
SO elck voghel laet sijnen sanck,
Als aenstaen des winters virtuyten,
So elck dier teghen sijnen danck,
Moet swijghen en blijven in muyten,
Also moet ick nv t'allen termijn,
Want ongetroost van lief geen meer pijn.
| |
| |
Mocht ickse noch eens comen ter spraken,
Die mijn hert met haer liefde heeft deurgloet,
Het docht my een gheluck voor alle saken,
Ick soude haer claghen met woorden soet,
Waerom sy my liet in desen teghenspoet,
Het welck sy mocht letten in corter uren,
Gaf sy my dan een woordeken goet,
Terstont soude ghedaen zijn alle mijn treuren,
Maer eylacy als sy my comt veuren,
Nauwelicx en can ick een woort ghespreken,
Van groote benautheyt can ick mijn tong niet rueren,
Het herte beeft, die ooghen tranen wt leken,
En sy en acht oock niet op mijn ghebreken,
Nochtans merckt sy't dickwels by vlaghen,
Dus mach ick wel seggen al en ist geen preken,
Wie op maechden troost leeft, moet dicwils clagen.
Ghelijck Orpheus so treur ick nv,
Proserpina moet ick verlaten,
Ick moet wel leven in benou,
Gheen cruyden moghen my baten,
Noyt mensch en dronck bitterder fenijn,
Want ongetroost van lief geen meerder pijn.
Lijf en goet ick haer presentere,
En alle dat mijn mocht zijn van aertschen goede,
Voor haer ter werelt ick gheen ander begheere,
Hoe rijck van haven en hoe edel van bloede,
Verwerfden ick haer, ick leefde in voorspoede,
Niemant ter werelt en waer mijns ghelijcke,
Maer lacy ick ben in een cranck vermoede,
Sorghende dat sy my sal slaen swijcke,
Waer icker eens by, my dunckt ick waer rijcke,
Want met haer te spreken sou my ghebeuren yet,
Ick sou haer openbaren met practijcke,
| |
| |
Mijn doloreus herte ende mijn groot verdriet,
Maer wat seg ick, dit is om niet,
Ancxt en schaamte my van haer verjaghen,
Dus seg ick noch na mijn oude liet,
Wie op maechden troost leeft moet dicwils clagen.
Waer ick gae oft waer ick stae,
Nerghens en can ick rust ghevinden,
Ick was eertijts van herten frae,
Maer nv beproef ick veel allenden,
Nemmermeer en is in my vreuchden en schijn,
Want ongetroost van lief geen meerder pijn.
Prince een onghetroost hert moet veel lijden,
Eylaes ick weet nv ickt dus hebbe beproeft,
Ghy jonghe amoreusen wacht u by tijden,
Schout die minne want sy menighen bedroeft,
Sy heeft my voorwaer also ghetoeft,
Dat ick nauwelicx en weet waer blijven,
Gheen medecijne mijn ghewont hert en behoeft,
Dan alleen troost van die bloeme der wijven,
In haer gratie en mach ick niet beklijven,
Maer laet gheduerich my in dese plaghen,
Dus mach ick metter waerheyt wel schrijven,
Wie op maechden troost leeft, moet dicwils clagen.
Prince gheen pijn isser so fel,
Dan van sijn lief veracht te werden,
Ick beproeft nv, dus weet ickt wel,
Nochtans houd ick haer als lief op eerden,
Nemmermeer en can ick blijde ghezijn,
Want ongetroost van lief geen meerder pijn.
|
|
Auteursrechtvrij