Zomerwolken

[p. 107]

Afneming van het kruis

Aan J.Th. Toorop.
En als het avond geworden was,...
Matth. Ev.

Het matte floers van den Octoberdag
Vernevelt naar den avond; dichter daalt
De dunne sneeuwasch van de schemering
En dekt de groote stad der wereld weg
In den schijndood van zijn éentonigheid.
En heel 't verdeeld geslacht dat in haar woelt,
Draagt voor éen oogenblik dezelfde mom
Van onverschillig vage broederschap:
Leed lang versuft tot doelloos zelfverwijt,
En haat door schriele hebzucht blindgemest,
En lust die nimmer uitslaapt van zijn jacht,
En hoop die afstand deed van iedre hoop,
En onmacht schaterend in overmoed,
En overmacht, de boel van huichlarij -

[p. 108]

 

Zij staan bestorven in dezelfde trekken,

 

De woestenij van 't menschelijk gelaat...

 

 

 

En buiten op de hemelheuvelen

 

Beuren strakke gestalten, wijd geplooid

 

In wijnmoerrood, verlucht olijvengroen,

 

Turkooizenblauw en vlamdoorsijpeld paars,

 

Neêr van de groote schaduw van zijn kruis

 

't Verbloede lichaam van den Zoon van God.