Zomerwolken

[p. 71]

Sneeuw-licht

De dag komt als een lange glanzen schemering
Wier schaûwversmolten schijn de stille kamer baadt;
Een dieper weeker wezen bloeit uit ieder ding,
Of hartbeloken roos in water opengaat.

Uw oogen zie ik weiflen in den witten schroom
Als in haar sluieren de glimlach van een bruid
Zoû dralen aan de dremplen van vertrouwden droom
Eer blindend nieuwe droom haar in zijn armen sluit.

Ligt niet de wereld tot een blanke woestenij
Opengebroken en gebaand naar elken wind?
Slaapwankel heimwee vindt opeens de wegen vrij
Naar 't nooit vervuld geluk van 't overleefde kind.

[p. 72]

 

Gij hoopt nog immer op den eersten bruidegom

 

Na 't verre spel van trouw en ontrouw wederzijds!

 

Rust niet onaangeroerd - zijn zwijgend wellekom -

 

Jeugds smalle bundel reê voor de ongeweten reis?

 

 

 

Hoe eng-oneigen wordt de liefgewonnen steê:

 

De bonte wanden sombren tot een duister graf...

 

Daar rinkelen de schellen van onzichtbre sleê:

 

Het schoone lief dat nooit veroudert, haalt u af.

 

 

 

Ik blijf u hier verwachten. Uit bestoven hoek

 

Beur ik te breiden op den breeden lezenaar

 

Het oudvergeelde onleesbaar-volgeschreven boek

 

In welks geheimenissen 'k nooit dan eenzaam blaêr.

 

 

 

Straks als gij weêrkeert van uw daglang avontuur,

 

Als de adem van den nacht den avondnevel rijpt,

 

Vindt ge in den weêrschijn van het opgerakeld vuur

 

Den teedren oudren-broêr die zonder vraag begrijpt,

 

 

[p. 73]

 

Met wien uw ziende voorkeur te overwintren kwam

 

Tot God met zijn nieuw voorjaar ons weêr zalig blindt,

 

Die in uw oog beminnen zal de wilde vlam

 

En in uw haar den adem van den wijden wind.