Vergeten liedjes

[p. 30]

In eenzaamheid

Weêr omvangt mij vroeger einder:
Al het schoon van aarde en hemel
Vloeit ineen tot de oude lijn der
Diepe zee wier lichtgewemel

Mijner oogen jonkheid boeide

Vóor haar vloed om u vervloeide.

O als welk een ander kind,
Armer wel en zeker droever,
Zat ik aan denzelfden oever
Eer mijn ziel u had bemind!

Hoe verdiept de duizend glansen

Over de' eigen spiegel dansen!

Al de brandend witte rozen,
Aller vooglen hoogste wijzen,
Sneeuwen wolken en de hoozen
Blanke sterren die er rijzen,

Al de stralende oogenlichten

In der menschen aangezichten:

Al de brekers op de wijde
Zee die uitvloeit aan mijn voeten,
Zijn de onafgebroken stoeten
Van het zegerijk geleide

Waarvan de ommegang niet eindt

Tot uw glans hem overschijnt.