Tusschenspelen

[p. 28]

Inconnue de la seine

‘...De zon zelf donkerde tot zwart verraad -
Maar vóor éen dunste roetvlok had gekrenkt
De witte majesteit van mijn gelaat,
De gave bloem uit aardes droom gedrenkt,

Brak ik den stengel... Toch éen oogenblik
Keek ik nog eenmaal naar de wereld om
Van de overzijde van doods lichten snik
Door deze blinde zieldoorzichte mom...’ - -:

Waar onaantastbaar nu staat uitgezeid,
En weerloos naakt en glimlachoverdauwd,
De nooddruft dezer schoone sterflijkheid
In armsten rijkdom van ongangbaar goud:

Een huiverprille lentedageraad
Met de' eersten herfstlijken zonsondergang
Vervloeid in bovenwezenlijken staat,
Leven en dood gegrepen in éen vang:

[p. 29]

 

In 't laaie hart een kleine witte vlam,

 

Dwaallicht van in zichzelf verteerde ziel,

 

Die, aangewezen al tot offerlam,

 

Onnoozler beulen greep nog net ontviel

 

 

 

In dezen eeuwgen stand van blank verwijt

 

Dat schoonheid weêr met elken zonnedag

 

Opbloeit tot zoo voldragen maagdlijkheid

 

Als zich op aarde niet vervullen mag.