Tusschenspelen

[p. 15]

Sonnet

Niets als de dood om leven van te leeren!
In de beklemdheid dezer kluiznarij
Met weinig meer dan hoop om op te teren
Stond ziel in bloei haar levenslangen Mei!

Want trouw aan de' einder trok de lichte rij
Verstilden die de meerdren gaan vermeêren:
Geluk of leed hield steeds de keus zich vrij
Om onvoorwaardlijk met hen in te keeren...

Van kind af al, vergeven aan de zee,
Deed ik maar half in 't spel der menschen meê,
Altijd beducht dat 'k niet genoeg hun gaf...

Toch, wat ik overhad, kon 'k nooit besteden...
En nu de zee tot eeuwigheid uitbreedde,
Bouwt onbestembre liefde zelf mijn graf.