Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 70]

Negen-en-twintigste strofe

Als in den schemer van uw eenzaam leed
een nieuwe zon, een andre maan
duurzamen dag of nacht zal stichten stralender
dat dit verdonkerd hart vermocht,
dan zal de rust van mijn vergetelheid
door niets gestoord zijn dan den glimlach
van een die even in den blinden droom beseft
hoe in het verre land der dagen
zijn liefst bezit beveiligd is. -
Doch als éen oogenblik uw bijster hart
verweifelt in zijn vast vertrouwen,
wanneer uw voet mocht wanklen uit het spoor
van dit geluk,
dit rechte pad dat onze nooddruft vond
naar God,
dan zal uit moede windslen van den dood
mijn machteloosheid heffen
ijdel gestrekte handen
en oogen die niet weenen kunnen,
en met u lijden,
en bij u zijn.