Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 67]

Zeven-en-twintigste strofe

Als gij mij teêrst en innigst wilt gedenken,
wijd mijn gedachtenis mijn liefste bloemen,
de menschenoogen die ons openbloeiden:
gedenk de kinderen die wij voldroegen...

Gedenk de kinderen die wij voldroegen,
de wreedverworpen vreemde nestelingen
wier dagschuwe oogen en verdroogde lippen
naar laafnis tastten, die zij thuis niet vonden:
gedenk de kinderen die wij voldroegen...

Gedenk de kinderen die wij voldroegen,
de geurgelokte bijstre zwervelingen
die op hun lichtgewiekte voorgevoelen
binnen den bloei van onzen hof zich redden,
en in zijn eeuwigheiddoorluwde schaduw
genazen van den breuk der jongste herkomst,
en bloemherboren zich tot ons beleden -
als gij mij teêrst en innigst wilt gedenken,
gedenk de kinderen die wij voldroegen.