Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 63]

Vijf-en-twintigste strofe

Wij de geroepen getuigen van wankellooze verschijnslen
staamlend de tijdlijke namen van ongelijkwaardige beelden
naar den verschemerden weêrschijn van onze voorbijgaande oogen
hier in de wankele spiegels van niet te benaderen schoonheid:
meest de verdekken der wolken besloten of schaduwverheerlijkt
drijvend voor meren van zon en van maan, en eindlijk de sterren
glanzend en ruischloos verkolkend tot onoverkoomlijken maalstroom -
wij de geroepen getuigen van wankellooze verschijnslen
bouwend van stilte naar stilte de bruggen van bijna verstilde
klanken, die storten ineen tot een onvergetelijke echo,

[p. 64]

 

telkens beginnend opnieuw ons zelf noch andren verstaanbaar,

 

wij die niet kunnen berusten bij dit ons eenig ge meengoed,

 

stemmen van wind en van zee, die zijn enkel aanhef...