Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 61]

Vier-en-twintigste strofe

Deerlijker gekneusd, wreeder gehavend,
maar nog rein van oogen en van handen -
door de dichte wouden van den wanhoop,
over de uitzichtlooze toppen
van berustings ballingschappen,
uit de witt lievelingen
der verrukking -
treden wij tot deze dalen,
deze weeldebloeiende valleien
van den rijpen, levenwarmen deemoed.

Uit den korten doodnabijen zwijmel
van den laten vlammendoop herrezen,
wegverloren en geborgen
in de oneindige verwonderingen
van het ziend geluk,
toekomst en verleên vergeten,
ademend de zuivre teugen
van het aldoorzichtig oogenblik,
gaan wij door Gods eindelooze tuinen
als zijn voorbedoelde hovenieren,

[p. 62]

 

en het rondom pooplend leven

 

werd onze eigen harteklop.

 

 

 

Hier is zaligzijn de volle wijze

 

van aan anderen zich weg te geven:

 

duizend teedre nooit-vermoede plichten

 

wachten ons gelukdoorbeefde handen,

 

en de liefdeblinde lampen onzer oogen

 

stralen in den schemer der spelonken

 

over donker onbewuste wezens

 

de beloften van zijn nieuwen dag.

 

 

 

Uit onze afgezonderde eeuwigheden

 

in dit zoel verband vertijdlijkt,

 

voelen we over ons verglijden

 

dag en donker

 

als den opslag zijner oogen,

 

zijn onmiddlijk welbehagen

 

over dit gelukgebrijzeld leven,

 

dit geleidelijk versterven,

 

dit gemeenzame verbloeden

 

naar den stillen dood.