Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 46]

Vijftiende strofe

Dan treedt gij met den avond binnen tot mijn eenzaamheid
zoo onvoorspeurlijk als door kristallijne schemering
de sterren openstralen in de diepe hemelweî,
en rond den afglans van uw oogdoorblonken aangezicht
verdiept de donkre oneindigheid tot siddrend fulp,
en achter het bedwelmend klaatren van uw ranke stem
ruischen de sferen en der stilten tijdelooze slaap
in zijn afgronden keert zich om en gaat te murmlen aan,
machtlooze vloed van verre barensmoede wateren,
en al de duisternissen en het zwijgen van den dood
heeft deel aan u en leeft in de vervulling van zijn droom.