Stemmen

[p. 204]

Morgen-nachtegaal

Het dunne zand van sluimering

Waarmeê de koele nanacht overblies

Mijn stilgewoelde wanhoop-van-verlies

Midden in de eindelooze rekening,

Verstuift -

Mijn oogen oopnen over 't gladde dek

Door 't vreemd-herkende slaapvertrek

Naar venster en halfneêr gordijn

Waardoor de melken morgenschijn

Naar binnen luift.

Een vogel tjilpt de stilte stiller nog,

Drinkt dauw en dagbegin

Met zachte halen in.

Ik roer niet uit bloeds blij bedrog

Dat leven nieuw en ongerept te herbeginnen slaat

Met elken dageraad...

O stil, als stortvloed uit een blauwe lucht

Slagregenen van klank,

Hemeldoorbraak die ruischt de wereld blank

Met hagelkletter-parelen koraalgerucht.

Springtij van puur geluk

Bonst sluizen stuk,

Van hoorbaar vloeiend wonder
Loopt alle leven onder.

Ik weet, daar nest een nachtegaal

Diep in het hout aan de' overkant,

En vaak uit verren hoek van avondzaal

Hoorde ik dien knetterenden brand

Van koele vlammen als in vreemde taal

Een schoone vrouw wel zingezeit

Van liefde en jeugd zoo blij verhaal,

Dat ge om zijn loutre lieflijkheid

[p. 205]

 

Een enkel woord verstaat,

 

Maar het geheel ontgaat -

 

 

 

Dit is geen vogels keel.

 

Ik hoor uit strakken hemelwand

 

Stortbeken

 

Van overluchtsche vreugde breken,

 

Vullen de holle hemelen met effen stand

 

Van roerloos-schuivend vlak tot waar het heel

 

In dit diep dal

 

Ombruist in steilen tonenval.

 

 

 

Het stille witte licht zwelt open in geluid,

 

De hemel weent door waterklare ruit

 

Zijn tranen van verklankten dauw

 

En kleurgebroken gloed -

 

Ik heb het altijd wel vermoed

 

In nacht van smart en rouw,

 

Nu weet ik morgenlijk- en zielgewis,

 

Dat leven blijdschap is

 

En anders niet,

 

En moog' zijn vreugde mijn

 

Niet zijn,

 

Niets dan zijn vreugd erkenn' mijn lied!

 

 

 

Ik heb zooveel gelachen en geschreid,

 

Maar nimmer zelfs als kind

 

Heeft deze klare lach van tranen blind

 

Ziel overblijd.

 

Daar staat op aard geen luchtge berg gegrond,

 

Daar ligt geen donker dal,

 

Geen kloof gegroefd,

 

Waar 'k niet op deze wellen woon,

 

En boren zal

 

Totdat mijn mond

[p. 206]

 

Haar smaakloos water proeft

 

En zingt zijn loon.

 

 

 

'k Zal niet meer wanken door den dag

 

Langs jonger oogen helderopen lach,

 

Die kijken: gij die weet, zing ons het gulden rijm

 

Van levens schoon geheim -

 

Maar spreken zal ik in dit blank gezag:

 

 

 

Lacht vrij naar 't gouden hart

 

Van levens openende roos;

 

Want ik vond wel min vreugd dan smart,

 

Maar alle smart is eindig, alle vreugd is eindeloos...

 

 

 

Geef mij een blik, een handedruk,

 

Een teug geluk,

 

En daadlijk hoor ik aan uit prilste levensstreek

 

Het murmlend lachen van die beek,

 

Die breed of smal,

 

Die diep of snel of traagverzand

 

Glijdt overal

 

Door 't groen en mistig land...:

 

 

 

Zoo lacht dan vrij naar 't gouden hart

 

Van levens openende roos;

 

Want daar is wel min vreugd dan smart,

 

Maar alle smart is eindig, al geluk is eindeloos!