Liederen van Isoude

[p. 92]

[Ineens, geschoten in de vlucht,]

Ineens, geschoten in de vlucht,

Met sidderende vlerken viel

De wind op de avondlichte zee -

Als zwevende in alomme lucht

Staat op haar spiegelbeeld de kiel

Vlak voor de langbegeerde reê.

In koele schaduw van de wolk

Ligt onbereikbaar na de stad:

Een wakkre droom van ijdle zorg...

'k Zie in de dwarse straten volk,

Den bleeken slinger van het pad

Dat opgaat naar de steile borg.

[p. 93]

 

Mijn handen wringen van den boeg:

 

Lief, hier schiet alle wil tekort...

 

Denkt gij mij ver? - weet gij mij na?...

 

Ik kom te laat, gij gaat te vroeg:

 

Geleidlijk als de schemer wordt,

 

Voel ik u sterven waar ik sta.

 

 

 

Was dat de stilte die ik hoor?

 

Het kloppen in mijn eigen borst,

 

Dat zet de luchten in geluid,

 

Dat roept zijn echo aan mijn oor?...

 

Het is de doodsklok van een vorst...

 

De klokken luien Tristan uit.

 

 

 

Over de waatren spiegelblind

 

Huivert de zwarte rimpling aan;

 

De zucht verzwatelt in het want:

 

Diep in het scheepsruim kreunt de bint;

 

'k Voel onder mij het dek vergaan...

 

Wij zijn nog vóor den nacht aan land!