Liederen van Isoude

[p. 72]

[De tranen die 'k niet weenen zal,]

De tranen die 'k niet weenen zal,
Verduistren mijner oogen licht:
Hun schaduw dooft de kleur van 't dal
En droeft der hemelen gezicht...

Als in een doffen spiegel glijdt
Een traag en donker onweêr op,
Dat staêg-onmerkbaar overbreidt
De kim niet vasten kop aan kop...

De blijde schal van 't leven slaat
Stil aan dien echoloozen wand
Die dag en nachts vervaald gelaat
In éene onweeslijke onrust bant...

[p. 73]

 

'k Voel hoe de ziel van ieder ding

 

Achter zijn schijn in vreezen beidt

 

Naar bliksems eerste flikkering,

 

Naar donders eindelijk bescheid.