Liederen van Isoude

[p. 38]

[Mijn dag-loome oogen weven]

Mijn dag-loome oogen weven

Uit groene schaûw en zonneschijn

Het ver verroerloosd leven

In levend gobelijn.

In haren droom gevangen,

Wacht u het zonnig kind.

Zij zet heur harts verlangen

Op 't veedlen van den wind.

Zooals de zon van morgen,

Zoo twijfelloos verbeid,

Wijlt uw gelaat verborgen

In gulden heimlijkheid.

[p. 39]

 

Gij nadert: in uw dagen

 

Vloeit droom en leven saam.

 

Gij zegt zoo teedre vragen,

 

Maar in een anders naam.

 

 

 

Haar glimlach volgt, getogen

 

In zachter zeelen klem,

 

De glanzen uwer oogen,

 

Het water van uw stem.

 

 

 

Twee sterke harten wagen

 

Zich op den wanklen vloed.

 

De lichte golven dragen

 

Hun lachende' overmoed.

 

 

 

Maar als in 't rosse neigen

 

Van laten zonnebrand

 

De duistre kusten dreigen

 

Van 't overzeesche land,

 

 

[p. 40]

 

Vluchten zij voor elkander

 

Weg aan elkanders borst,

 

In 't donker van den ander

 

Schuilt elk zijn laaien dorst...

 

 

 

Dan, eer uw lippen reiken

 

Tot mijner lippen wil,

 

Voel ik uw drang bezwijken,

 

Uw hart blijft in u stil.

 

 

 

Uw oogen zijn geloken,

 

Uw wangen bloedeloos,

 

Uw hoofd komt loom gedoken

 

Als een geknakte roos...

 

 

 

Zoo haalt uit bonte droomen

 

De bleeke vrees mij thuis.

 

De wind waart in de boomen

 

Als zwijmlend zeegeruisch.