Lente-maan

[p. 17]

[Zoo leidt gij mijn vervreemde handen]

Zoo leidt gij mijn vervreemde handen

Tot dit onvoorbedacht vertrouwen

Dat zij zich wederkeerig vouwen

Alsof zij in haar eendracht banden

Iets van een meê te deelen zegen,

Een tastbre laafnis opgevangen

Uit wolken van vervuld verlangen,

Een teêrste zekerheid verkregen:

Wel niet in aardschen schijn te toonen,

Maar om voorgoed van te gewagen

In antwoord op dit stomme vragen

Der droeven die hier om ons wonen:

[p. 18]

 

Een troost, een wachtwoord door te geven

 

Van die veel leden aan die lijden:

 

Dat nooit geluk zoo diep verblijdde

 

Als het niet zoo lang was ontbleven.