Gegeven keur

[p. 115]

Rozen

Rooder ranken met elk jaar de rozen
In steeds voller overstelpendheid -
Heel uw luttlen levenstijd
Neemt de taak die gij niet hadt verkozen!

Gingt gij haar niet kweeken tot zij waren
Als uw hartbloed zelf zoo warm en rood
Om beladen en bekranst te treden tot de scharen
Als hun voorkeurloos genoot?

Ach hoe redde uw ongeduld de broze blijken
Van een onverganklijk schoon
Waar uit open hof alzijds de wegen wijken
Door der onverschillgen hoon?

Die gelooft, vertrouwt de levensterke zaden
Op de wilkeur van den wind
Aan 't getij en zijn genade en ongenade,
Zeker dat de schoonheid overwint

Vroeg of laat, en ginds als hier waar op de dagverlaten
Paden nooit de schemer dicht
Of ik raad de veege schimmen van gelaten
In de dekking van het late licht,

Menschenkinderen geluk- of smartgebroken,
Eindlijk eindlijk op hun uur
Onbewust tot bloemen zelf ontloken
Voor éen korten bloemeduur,

[p. 116]

 

En zij dompelen en betten hunne werelooze

 

Oogen en hun naakte pijn

 

In den geur der dauwbezwaarde rozen

 

Om met God alleen te zijn.