Carmina

[p. 38]

Liedje

Achter de wuivende duinenlijn
Stoeien de wind en de wilde zee.
Wij liggen als gekamerd in den vreê
Van blauwe lucht en zonneschijn.

Mijn oog drinkt uit uw oogelicht
Gelijk een zomerbloem die bloeit
Aan water dat de wind niet moeit.
Het wordt een wonderbaar gedicht.

In zwellende' ademtocht begint
Der lange strofen teêr geheim -
Dan roept de zee haar ruischend rijm,
Dan fluit zijn hoog refrein de wind.

[p. 39]

 

Wij liggen als gekamerd in den vreê

 

Van blauwe lucht en zonneschijn.

 

Achter de wuivende duinenlijn

 

Stoeien de wind en wilde zee.