Bezonnen verzen

[p. 56]

Ruiter in den dom te Bamberg

O Hart dat nog maar hunkert te vergaan
Spoorloos uit dit armzalige vertoon
Onder het hemelsch spel van zon en maan,
Dat onverschillig schijnt al dingen schoon, -

Bedenk u nog... Bleef daar geen tent, geen woon?
Voor glimlachs naaktheid vogelvrij-spontaan
Geen horst, geen nest door vuige hulde en hoon
Zoo onaantastbaar als onaangedaan?

Nergens voor u zulk nameloos ontkomen,
Gedragen op den vloedgang van zijn tijd
In menschlijk-bovenmenschlijke eenzaamheid,
Naar God ontbloeid in wereloos gepeins
Temidden van de eender versteende grijns
Van gelukzalige en verdoemde vromen!