Des wereldts proef-steen ofte de ydelheydt door de waerheyd beschuldight ende overtuyght van valsheydt
(1643)–Anton van Bourgoingne, Petrus Gheschier–
Auteursrechtvrij
[pagina 355]
| |
Waerheydt.
| |
[pagina 356]
| |
VVaerheydt.
Seker die soo langhe leven,
Doen niet anders hier dan beven,
Daer den jonghen die haest sterft,
'T eyndeken van droefheydt erft.
Dit can ieghelijck versinnen,
Die bedenckt met rijpe sinnen,
VVat den ouderdom gheschiedt,
Als den Ionghman is te niet.
Die heel jongh is afghestorven,
Heeft voor arbeydt rust verworven,
Daer van dat een ouden vriendt
Selden wordt een dagh ghediendt.
Desen is nu heel ontbonden,
Vaertjen sit vol zeer en wonden;
Vaertjen als een ballingh sucht,
Daer den Iongh-man heeft ghenucht.
Desen rust in seker haven,
Vaertjen moet ghedurigh draven
In de wereldt als in zee,
Daer-men siet noch landt noch Ree.
Desen heeft seer corte daghen
Hier de vrees des doodts ghedraghen;
Vaertjen heeft nu met den gheest
Hondert jaer de doodt ghevreest.
| |
[pagina 357]
| |
Desen met soo weynigh jaren
Leeft bevrijdt van veel ghevaren;
Vaertjen fit noch al en beeft
Om dat hy soo langhe leeft.
En, dat bitter is om peysen,
Vaertjen weet gheen dagh van reysen,
Oft wanneer hy uyt dit dal
Voor Godts oordeel comen sal.
Om dit beter te verclaren,
VVat dat is van oude jaren,
Let op een ghelijckenis
Die in't beeldt voor ooghen is.
Siet daer zijnder twee verwesen,
En men hoordt het vonnis lesen,
Dat-se 'tsamen om hun feyt
Moeten zijn ter neer gheleyt.
Maer den man die eerst moet lijden,
Magh sich al veel meer verblijden
Dat den tweeden die noch leeft,
En oock om den eersten beeft.
VVant 't verwachten van de slaghen
Stort op ons veel harder plaghen
Dan ons gheeft den lesten slagh,
Die-men niet voor-by en magh.
En die langher blijft in't leven,
Moet om sich alleen niet beven,
| |
[pagina 358]
| |
Noch om sijn aenstaenden stoot,
Maer oock om eens anders doodt.
Daerom onder twee Rabauwen,
Die-men moet in stucken hauwen,
VVordt den besten eerst ghevelt,
En den Rechter voor-ghestelt;
Om dat soo den quaetsten boeve
Soude boven maten droeve
In sulck-een benauden staet,
Tweemael sterven om sijn quaet.
Soo is't met de jonghe mannen,
Die de doodt heeft uyt-ghebannen;
Soo is't met den ouden bloet,
Die de doodt verwachten moet.
Die van hierent jonck vertrecken,
En in't graf hun leden strecken,
Zijn gheluckigh boven al,
Als hun treft den laetsten val.
Maer sy zijn seer ongheluckigh,
Die soo langhe jaren druckigh
Haken naer den laetsten slagh,
Die gheen mensch voor-by en magh.
VVant 't verwachten van het sterven
Doet ons meer benauwtheydt erven,
Als wel doet de bitter doodt,
Die ons uyt het leven stoot.
| |
[pagina 359]
| |
Dit bekennen oude menschen,
Die ghestaegh om sterven wenschen,
En de doodt ghedurigh sien
Alle daegh in jonghe lien;
En met on-verhoorde clachten
Daghelijcks de doodt verwachten,
Treurigh met een swaer ghemoet,
Dat de meeste pijne doet.
Dus heeft onse VVaerheydt Reden
Om met voeten te vertreden
Ydelheydt met haren Rom,
Die-se draeght op Ouderdom.
Langhe daghen, grijse jaren,
Niet dan pijn en smerte baren,
En den alder-oudsten dagh
Noyt dan veel allenden sagh.
Iae dat meer is, self dit leven,
Dat den Heer ons heeft ghegheven,
Hoe ghy't ondertast oft siet,
Is niet anders dan verdriet.
'T leven is ghedurigh sterven,
'T leven doet ons blijdschap derven;
'T leven soo voor cleen als groot,
Is maer een ghestaeghe doodt.
Iob die 't leven heeft beschreven,
Heeft het eenen naem ghegheven
| |
[pagina 360]
| |
Die ons inder waerheydt uyt,
Dattet alle quaet besluyt.
VVant hy noemt het mensche-leven
Eenen krijgh die't al doet beven,
En een oorlogh die't al dwinght,
En de Rust te niete bringht.
Gaet door alle vier de winden,
Hier en is gheen rust te vinden;
Gaet in steden, gaet op't lant,
'T staet al teghen een ghekant.
Oversulcks ter doodt verwesen
Sonder hope van ghenesen;
met een wordt, al wat-men siet
'T is al Ydelheydt, al Niet.
|
|
