Ex toto corde

[p. 59]

De rerum origine

Aan Amélie

Onze honden hebben hun oren nog
open naar het oorspronkelijk geluid,
onze honden horen nog
de klacht van de gestorven bruid
- toen zij droomde, dat de man haar in zijn armen

sloot

sloeg haar hart zijn bruidsmuziek op de ribben des

doods -

Onze katten hebben hun ogen nog
open voor de kleuren van het geluid,
onze katten zien de oorsprong der dingen nog
hoe de worm zich ontbindt in het fruit,
wat wolken fluisteren aan de top van de toren
en wat de wind boven kerkhoven zingt;
de dieren kunnen nog zien en horen
waar de bron van het leven ontspringt.

En soms, als de dag te slapen gaat,
droomt in hun blik nog het inkarnaat
van Eva's nachten, scharlaken vlam
van die eerste liefde, als Adam haar nam -
een smetloze parel in de palm van zijn hand
- en droeg door dien tuin - over zeeën en land.

Maar ik, ogen en oren wijd open,
kom blind en doof door het leven gelopen
en niets in die stad, tussen poort en poort,
heeft mijn blik gezien of mijn stem gehoord.

Zo ga ik het leven in en uit
zonder klank, zonder kleur, zonder licht of geluid
door duizend poorten, een leeg heelal
dat niet leger zal zijn als ik sterven zal.