Voetje van de vloer

[p. 47]

De oude kist

De zolder ruikt naar boeken,
waar niemand meer in leest.
De dingen in de hoeken
zijn eenmaal mooi geweest.

Toen stonden ze beneden:
- wij waren nog heel klein -
de wieg van lang geleden,
de hond van porselein.

Mijn vaders hoge zijen,
mijn moeders parasol,
een kapstok met geweien
een beertje en een tol.

Een kist vol spinnewebben
met ijzeren beslag;
het mooiste wat wij hebben
komt daaruit voor de dag.

Soms tref je zulke kleren
op oude prenten aan.
‘Dag dames, dag meneren,
zullen we wandlen gaan?’

Een strohoed met een strikje
groet naar een sleepjapon;
die antwoordt met een knikje
op 't stoeltje in de zon.

[p. 48]

[p. 49]

 

De heren komen nader

 

en lichten hoofs hun hoed. -

 

Wat jammer dat mijn vader

 

nu juist de lamp aandoet.

 

 

 

Ik knipper met mijn ogen,

 

ik knijp ze driftig dicht.

 

Alles is weggevlogen

 

in het electrisch licht.