Voetje van de vloer

[p. 8]

[p. 9]

Het ezeltje

Ik wou zo graag een ezeltje,
zo één als aan het strand,
waarop je voor drie stuivertjes
mag rijden door het zand.

Laatst belde er een vreemde man;
hij fluisterde: ‘kom mee,
'k weet waar je ezels krijgen kan,
net zulke als aan zee.’

We liepen en we liepen maar
en kwamen op een plein.
‘Achter die schutting’, zei hij, ‘daar
is 't ezelmagazijn.’

Ik zag wel honderd grauwtjes staan;
ik zocht de mooiste uit;
‘die’, riep ik en ik wees hem aan,
‘die met die leuke snuit.’

Eerst stapvoets en toen in galop
- die man keek ons nog na -
liep 't ezeltje met mij erop
en riep ia, ia!

Als moeder niet geroepen had,
- 'k werd wakker van de schrik -
dan waren we nu nog op pad,
dat ezeltje en ik.